نماز یکی از برترین عبادات است. ارتباط مخصوص بنده با خداوند و ملاقات شیرین و دلنشین عبد با مولای خود است. از آداب اصلی و لازم این عبادت رعایت حضور قلب است یعنی نمازگزار از آغاز تا پایان نماز، خود را به صورت واقعی و حقیقی در محضر پروردگار ببیند و دل را که حرم پرودگار است به روی غیر خدا نگشاید.
این احساس حضور، زمینه هرگونه توجه به هر چیز یا هر کس یا هر موضوعی را از بین می‌برد و واقعاً تا انسان از نماز فارغ نشود متوجه غیر خدا نخواهد شد.
چنانچه روزی امام سجاد علیه السلام در حال نماز بود که فرزندش، امام باقر علیه السلام، که کودک نوپایی بود، در چاه افتاد. مادرش با اضطراب کنار چاه آمد و فریاد می‌زد:«ای پسر رسول خدا! فرزندت غرق شد!»
ولی امام سجاد علیه السلام اصلاً توجهی نداشت. پس از نماز، به سوی چاه رفت و فرزندش را بیرون آورد در حالی که حتی لباسش خیس نشده بود. آن گاه فرمود:«اگر متوجه بودید که من در پیشگاه چه کسی ایستاده‌ام تقاضای شکستن نمازم را نداشتید. اگر من از خداوند روی گردانده بودم او هم از من روی بر می‌گرداند. و در این صورت آیا جز او رحم کننده و مهربانی وجود داشت؟»

منابع:
بحارالانوار، ‌ج 46،‌ ص 34، ج 29