امام حسین علیه السلام پس ازآن که نماز عصر را در« ذوحسَمَ» به جا آورد و با لشگریان حرّ احتجاج فرمود رو به اصحاب خود کرد و فرمود: سوار شوید، همراهان آن حضرت سوار شدند و درنگ کردند تا زنان نیز سوار شوند.

آن گاه امام فرمودند: به سوی مدینه باز گردید همین که رفتند تا باز گردند، لشگر حر از بازگشت آنان جلوگیری کرد.

حسین علیه السلام به حرّ فرمود: مادرت به عزایت بنشیند از ما چه می خواهی؟

حرّ گفت: اگر کسی از عرب جز تو در چنین حالی که تو در آن هستی این سخن را به من می گفت من نیز نام مادرش را به عزا گرفتن می بردم، ولی به خدا من نمی توانم نام مادر تو را جز به بهترین راهی که توانایی بر آن دارم ببرم.

حسین فرمود: چه می خواهی؟

گفت می خواهم شما را نزد امیر« یعنی عبیدالله بن زیاد» ببرم.

فرمود: به خدا من همراه تو نخواهم آمد .

حرّ گفت: من نیز به خدا سوگند دست از تو برنخواهم داشت و سه بار این سخنان میان آن حضرت و حرّ رد و بدل شد و چون سخنان میانشان بسیار شد، حرّ گفت: من دستور جنگ کردن با شما را ندارم، جز این نیست که دستور دارم از تو جدا نشوم تا شما را به کوفه ببرم.

اکنون که از آمدن به کوفه خودداری می کنی پس راهی در پیش گیر که نه به کوفه برود و نه به مدینه و نه حرف من باشد، نه حرف تو تا در این باره نامه ای به عبیدالله بنویسم، شاید خدا کاری پیش آرد که سلامت دین من در آن باشد و آلوده به چیزی در کار تو نشوم.

از این جا روانه شو! پس از آن بود که امام علیه السلام از سمت چپ راه« قادسیه» (که به کوفه می رفت) و راه« عذیب» (که به مدینه می رفت) به راه افتاد و حر نیز با همراهانش با آن حضرت می رفتند.

منابع:

ارشاد مفید، ج 2، ص 81.

مراجعه شود به:

درگیری هنگام خروج از مکه