از امام صادق علیه السلام نقل شده که فرمود: در مدینه مردی بود اهل بطالت، که مردم با دیدن او می خندیدند.

روزی او گفت: این مرد «و منظورش حضرت علی بن الحسن (علیه السلام) بود» من را مانع شده که او را به خندانم در همین حال حضرت عبور کردند و در پشت سر ایشان چند نفر از بندگان و موالیانشان بودند.

در این هنگام آن مرد بطال آمد و ردای حضرت را از دوش ایشان کشید و رفت ولی حضرت کمترین توجهی به او نفرمودند.

آن افرادیکه به همراه حضرت بودند به دنیال او رفته و رداء حضرت را از او گرفتند و آن را آورده و بر دوش حضرت گذاشتند، در این حال حضرت از آنها پرسید: این کیست؟

گفتند: این مردی است از اهل بطالت که اهل مدینه را می خنداند .

حضرت فرمودند: به او بگوئید هر آینه برای خداوند روزی است که در آن روز انسان های اهل بطالت خسارت می کنند. (انَّ لله یوماَ یخسر فیه المبطلون) حقیقتاَ این برخورد امام معصوم با فردی که کارش خنداندن مردم و اشتغال به بطالت و بیهودگی است چقدر پند آموز و عبرت آور است.

از این داستان به دست می آید کسانیکه صرفاً با بطالت خو کرده و مردم را با انواع کارهای مضحکه می خندانند، در روز قیامت جداً خسارت خواهند کرد.

منابع :
بحارالانوار، ج 46، ص 68، حدیث 39 به نقل از امالی شیخ صدوق

مراجعه شود به:
ارتباط حضرت سجاد علیه السلام با افراد جامعه