تاریخچه ی:
توسل به ائمه علیهم السلام
در بینش توحیدی جز خداوند متعال هیچ موجودی در سراسر نظام هستی، استقلال و خودنمایی ندارد تمام موجودات آیات و نشانه های قدرت و حکمت و علم و شعور بی نهایت خالق هستی اند بر این اساس نگاه کردن به هر موجودی هر که و هر چه باشد اگر بصورت یک نگاه استقلالی باشد که او را از آفریدگار هستی جدا سازد باطل و غلط است اما نگرش به موجودات هرکه و هرچه باشد اگر به عنوان نشانه های صفات خداوند باشد صحیح و منطقی است و منافاتی با توحید ندارد.
امامان معصوم علیهم السلام نیز نشانه های خدا و آینه های حق نمایند اینان چون بندگانی شایسته و صالح اند خداوند اراده کرده است که بسیاری از امور با واسطه و بدون واسطه از طریق دریچه وجود پر برکت آنان تدبیر و اجراء شود توسل به ائمه علیهم السلام به معنای دور شدن از توحید و صراط مستقیم نیست بلکه عین ((توحید)) و حقیقت است.
خداوند متعال خود به مومنان فرمان داده که برای روی آوردن به او در جستجوی وسیله باشند. (سوره مائده: آیه 35)؛ (ای کسانی که ایمان آورده اید، تقوای خدا را رعایت کنید و برای رسیدن به خدا در جستجوی وسیله باشید) و امامان معصوم علیهم السلام نیز بهترین وسیله های قرب به حق و نیل به کمال مطلوب اند همانگونه که در روایات وسیله برای رسیدن به خداوند متعال به امام علیه السلام تفسیر شده است.
منابع: قرآن کریم، تفسیر نور الثقلین، ج 1، ص 626، شماره های 176، 177، 179.