تهران در عصر پهلوی
سالهای آخر سلسله قاجار ، ایران صحنه جنگ جهانی اول و جنبشهای محلی و قحطی و ناامنی گردید. این شرایط مانع رشد شهرنشینی و توسعه شهرسازی شد. از سال 1300 هـ .ش. با کودتای رضاخان میرپنچ سردار سپه ، به علت تثبیت دولت و امنیت عمومی دوره جدیدی در کشور و در پایتخت آن تهران آغاز گشت. دوره معاصر در میان دو انقلاب ، دوره ای است که به سبب نظام سرمایه‌داری جهانی ، تغییر رژیم سیاسی ایران و تحولات سریع فنی ، چهره زندگی اجتماعی و اقتصادی و سیمای کالبدی تهران دگرگونی یافت و از یک شهر سنتی محصور در حصار و خندق به یک شهر جدید با ساختار نوین مبدل شد. در این دوره شهرهای بزرگ ایران ، به ویژه تهران ، محل تحقق نظام سرمایه‌داری بودند.
رضا شاه ، در شمال شهر تهران با ساختمانهای نوین ، خیابانهای عریض و مشجر و میدانهای بزرگ ، یک شهر جدید احداث کرد. یکی از دلمشغولیهای رضاشاه نوسازی شهرها و تغییر شکل ظاهری مملکت بود. کریم آقا بوذرجمهری رئیس بلدیه (شهرداری) تهران با شدت و قدرت پایتخت را از شهری قدیمی به شهری جدید تبدیل کرد.
در دوران حکومت محمدرضا شاه ، روند توسعه تهران با ایجاد شهرکهای تهران پارس و نارمک در شرق ، شهرآرا و تهران ویلا و گیشا در غرب ادامه یافت. صنایع و فرودگاه در غرب، صنایع و تأسیسات حمل و نقل در جنوب روبه توسعه گذاشتند. در این دوره تهران به یک کلان شهر بین‌المللی تبدیل شد. احداث اتوبانهای پارک وی ، شاهنشاهی ، افسریه و ایوبی و همچنین احداث شهرکهای جدید اکباتان ، لویزان ، شهرک غرب ، شهرک شوش و دهها کوی مسکونی دیگر در این دوره انجام شد (سعیدنیا، تهران پایتخت قاجاریان، پهلوی و جمهوری اسلامی).