به محتوی دعوت انبیاء الهی، دین گفته می‌شود به بیان دیگر دین مجموعه‌ی قواعدی است که از سوی خالق انسان برای هدایت او توسط فرستادگان آسمانی ارائه و بیان می‌شود. قرآن کریم ریشه‌ی دعوت همة انبیاء را یک چیز می داند و آن اسلام به معنای تسلیم مطلق در برابر ذات پاک حق است. اگر از سوی دیگر، کم و بیش اختلافات و تفاوت‌هایی در بین ادیان آسمانی مشاهده می‌شود در واقع این تفاوت در اساس و ریشه نیست بلکه در اموری از قبیل احکام و قوانین فرعی و رو بنایی است. در بعضی آیات صریحاً واژه‌ی اسلام به عنوان اساس‌ دین ذکر شده است (سوره‌ی آل عمران آیات 85 و 19) از مجموع این آیات به خوبی روشن است که اساس همة ادیان الهی، اسلام است و تفاوتها ریشه‌ای نیست. لازمة این وحدت ریشه‌ای و اصولی در بین ادیان آسمانی دین است که انسان در مقام ایمان، بایستی به تمامی ادیان الهی و یکایک انبیاء عظام خداوندی مؤمن باشد و هر یک را در ظرف خود به حقیقت قبول نماید و هم از این روست که انبیاء نیز تماماً مصدق نبی پیشین و بعضاً مبشر رسول بعدی بوده‌اند (سوره‌ی آل عمران آیات 84و82). در مورد کیفیت ایمان حقیقی و عمومیت آن نسبت به تمامی ادیان و انبیاء الهی به‌ آیات زیر اشاره می‌کنیم (بقره آیه 285 و نساء 136) بی شک لازمه‌‌ی ایمان حقیقی، اعتقاد به حقانیت همه‌ی ادیان آسمانی می‌باشد و این خود حاکی از وحدت اصولی و عدم تناقض و تضاد ریشه‌ای در بین ادیان است و هم از این روست که در بعضی آیات صریحاً به این نکته اشاره شده که کافران کسانی هستند که بین پیامبران الهی، فرق گذاشته ایجاد اختلاف و تفرقه می‌کنند (نساء / 150/152، انعام/159، ؟؟/31) از دیدگاه قرآن، اهل کتاب که از زمان پیامبر اسلام(ص) تا زمان حاضر به او و به آئین اسلام ایمان نیاورده و نمی آورند در واقع از ایمان به معنای حقیقی آن برخوردار نیستند و این خود حاکی از این است که اعتقاد به گفتار اینان، خود مستلزم ایمان به پیامبر اسلام(ص) و حقانیت آیین قرآنی است. از این رو است که خداوند در قرآن کریم، اهل کتاب را ما بسان توبیخ مورد خطاب قرار داده است (بقره/85، مائده/69) ظاهر این آیه (مائده/ 69) این است که ملاک سعادت، تنها ایمان به خدا و معاد و عمل صالح است و بنابراین ضرورتی ندارد که انسان مؤمن و اهل نجات به همة رسل و کتب آسمانی ایمان داشته باشد. چنین برداشتی از آیة فوق صحیح نیست چرا که: اولاً ممکن است این آیه مطلب مذکور را در مورد هر یک از اهل ادیان آسمانی در زمان خودشان بیان می‌دارد. ثانیاً چه بسا بگوییم این آیه در مقام بیان این مطلب است که ملاک حقیقی سعادت، ایمان به خداوند و روز رستاخیز و پذیرش تمامی لوازم این اعتقاد است. بر این اساس، اهل کتاب نیز اگر به حقیقت معتقد به خداوندند، لازمة این اعتقاد این است که به «جمیع آن چه خداوند نازل می‌کند» معتقد گردند و هم از این جا است که بایستی به پیامبر(ص) را اهل نجات و در آیات دیگر آنها نیز ایمان بیاورند. ثالثاً: چگونه ممکن است خداوند در یک آیه اهل کتاب زمان پیامبر (ص) را اهل نجات و در آیات دیگر آنها را در برابر مؤمنین قرار دهد با لفظ کافر به رابعاً: به فرض که آیه‌ی مذکور ظهور در چنان مدعائی داشته باشد این ظهور در برابر صریح آیات دیگر پایدار نخواهد ماند و نمی‌توان به آن تمسک کرد. بنابراین ایمان حقیقی باید عام و کلی باشد و هم از این روست که یهود و نصرانی از زمان ظهور اسلام تاکنون در واقع از ایمان حقیقی برخوردار نبوده و نیستند.