فیش ناتمام است.
تضمین که در سده های اخیر معمول شده است از نظر ساختمان همین مسمط است. تضمین آن است که به ابیات شعر معروف شاعری (معمول غزل) مصراع هایی بیفزایند تا تبدیل به مسمط شود و آن ممکن است مربع، مخمس یا مسدس باشد.
تضمین هاتف از غزل عراقی به صورت مسمط مخمس:
مه من نقاب بگشا زجمال کبریایی ----- که بتان فرو گذارند اساس خود نمایی
شده انتظارم از حد ، چه شود ز در درآیی ----- ز دو دیده خون فشانم زغمت شب جدایی
چه کنم ؟ جز این نباشد گل باغ آشنایی
چه کسی ؟ چه کاره ام من که رسم به عاشقانت ؟ ----- شرفست آنکه بوسم قدم ملازمانت
به کمینه استخوانی که برد هما ز خوانت ----- همه شب نهاده ام سر ، چو سگان بر آستانت
که رقیب در نیاید به بهانه گدایی
و استاد ملک الشعرا بهار غزلی از سعدی را به صورت مسمط مسدس تضمین کرده اند.