پس از واقعه‌ی کربلا، یزید تصمیم گرفت امام سجاد علیه السلام را نیز از میان بردارد. به همین دلیل در ملاقات‌هایی که در کاخ خود با او و سایر اسرا داشت، منتظر بود از او حرفی بشنود که بهانه‌ای برای قتلش باشد.
یک روز امام را به کاخ خود فرا خواند و از او سوالی پرسید. امام در حالی که تسبیح کوچکی را در دستش می‌گرداند، به او پاسخ داد.
یزید گفت:« چگونه جرأت می‌کنی موقع حرف‌زدن با من تسبیح بگردانی؟»

امام فرمود:« پدرم از قول جدم فرمود هر کس بعد از نماز صبح، بی‌اینکه با کسی سخن بگوید، تسبیح در دست بگیرد و بگوید:« اللهم انی اصبحت و اسبحّک و امجدک و احمدک و اُهللک بعدد ما ادیر به سبحتی» سپس تسبیح ‌در دست، هر چه می‌خواهد بگوید، تا وقتی به بستر می‌رود، برایش ثواب ذکر گفتن منظور می‌شود. پس هر گاه به بستر رفت، باز همین دعا را بخواند و تسبیح را زیر بالش خود بگذارد، تا موقع برخاستن از خواب نیز برای او ثواب ذکر خدا منظور می‌شود. من هم به جدّم اقتدا می‌کنم.»
یزید گفت:« با هیچ کدام از شماها سخنی نگفتم، مگر اینکه جواب درستی به من می‌دهید.» پس به او هدایایی داد و دستور داد امام را آزاد کنند.

در روایت دیگری نیز چنینی آمده است: بعد از خطبه‌ی حضرت زینب سلام الله علیها که سبب رسوایی یزید شد، او از شامیان نظر خواست که « با این اسیران چه کنم؟» شامیان در پاسخ گفتند: «آنها را از دم شمشیر بگذران ».
یکی از انصار به نام « لقمان بن بشیر » گفت: « ببین اگر رسول خدا صلی الله علیه و آله بود با آنان چه می‌کرد؛ تو نیز همان طور رفتار کن.»
امام باقر علیه السلام نیز که در مجلس حضور داشت، سخنان قاطعی گفت که یزید را از قتل اسرا منصرف کرد.
یزید سر بر زیر انداخت و سپس دستور داد آنان را از مجلس بیرون ببرند.

در روایتی نیز امام سجاد علیه السلام به « منهال » فرمود: « هیچ بار نشد که یزید ما را احضار کند و ما گمان نکنیم که می‌خواهد ما را بکشد.»
به هر حال با توجه به شواهد متعدد تاریخی، یزید بارها تصمیم قطعی به قتل امام سجاد و همراهان ایشان داشته ولی خداوند هر بار آنها را نجات داده است.

منابع:

• بحارالانوار، ج 45،‌ ص 200 و 135

مراجعه شود به:

• حرکت اسرای کربلا از کوفه به سوی شام

در کتاب دعوات راوندی آمده است: چون که علی بن الحسین علیه السلام به سوی یزید برده شد او تصمیم به قتل حضرت گرفت. پس دستور داد حضرت در مقابل او بایستد و با ایشان صحبت می کرد تا از او کلمه ای بشنود که موجب قتل او گردد. به حضرت علی بن الحسین علیه السلام بر حسب آنچه که او صحبت می کرد، جوابش را می دادند.
و این در حالی که در دستشان تسبیح کوچکی بود که با انگشتانشان آن را دور می چرخاندند و صحبت هم می کردند و یزید گفت: من با تو صحبت می کنم و تو جوابم را می دهی در حالیکه با انگشتانت تسبیح را دور می چرخانی؟ چگونه این ممکن است؟

حضرت فرمود: پدرم به من گفت: از جدم که هر کس هنگامیکه نماز صبح خواند قبل از اینکه رویش را برگرداند، صحبت نکند مگر اینکه تسبیح را در دست بگیرد و بگوید: «اللهم انی اصبحت و اسبحّک و امجدک و احمدک و اُهللک بعدد ما ادیر به سبحتی » و تسبیح را بگیرد و آنرا به چرخاند، بعد بدون اینکه تسبیح بگوید، به آنچه دوست دارد حرف بزند، برای او ثواب تسبیح و ذکر محسوب می شود و این مرزی است برای او تا اینکه به بستر برود. پس هر گاه به بسترش رفت. همین دعا را بخواند و تسبیح را زیر بالشت خود بگذارد تا موقع بر خاستن از خواب نیز برای او ثواب ذکر خدا محسوب می گردد. من هم این کار را به عنوان اقتدای به جدّم انجام دادم.

در این موقع یزید گفت: با هیچ کدام از شماها سخنی نگفتم، مگر اینکه مرا جواب می دهید به آنچه که پناه می برم پس او را عفو کرد و صله عطا فرمود و دستور داد تا حضرت را آزاد کنند. البته در خبر دیگری که در کتاب «لهوف » تالیف سید بن طاوس _ رحمه الله علیه _ نقل شده آمده است که بعد از خطبه غرّاء حضرت زینب _ سلام الله علیها _ که کوس رسوایی یزید به وسیله آن به صدا درآمد، او از شامیان نظر خواست که با اینها چه کنم؟ آنها با کمال بی ادبی جمله ای گفتند که قلم از ترجمه و بازگویی آن شرم دارد ولی محتوای آن این است که «آنها را از دم شمشیر بگذران ».

در این حال «لقمان بن بشیر » که یکی از انصار است گفت: ببین اگر رسول خدا «صلی الله علیه و آله » بود با آنان چه می کرد. تو نیز همان جور رفتار کن. در اینجا نقل قولی است از حضرت امام باقر _ علیه السلام _ که د رآن مجلس حضور داشته انجام شده است که حضرت نیز با کلامی معجزه آسا رای یزید را از قتل اولاد رسول خدا _ صلی الله علیه و آله _ برگردانیدند. در پایان خبر آمده است که یزید سر بر زیر انداخت و سپس دستور داد تا آنان را از مجلس بیرون برند. (برای تحقیق بیشتر رجوع کنید به: «اثبات الوصیه » تالیف مسعودی، صفحه 170) در روایتی که از محدث جلیل «سید نعمه الله جزائری » در «انوار النعمانیه » نقل شده آمده است که حضرت علی بن الحسین علیه السلام به «منهال » فرمودند: هیچگاه یزید ما را نمی طلبید مگر آنکه گمان می کردیم اراده قتل ما دارد و به جهت کشتن ما را می طلبد.

و به هر تقدیر با توجه به شواهد متعددی که در اسناد تاریخی وجود دارد به دست می آید، یزید تصمیم قطعی به قتل حضرت علی بن الحسین _ علیه السلام _ و جمیع همراهان ایشان داشته ولی خدای متعال از جان حضرت و بقیه حفاظت نموده و این نقشه عملی نشده است.

منابع:

بحارالانوار، ج 45،‌ ص 200 و 135

مراجعه شود به:

از کوفه به سوی شام