تشکیل سیاه چاله:
هنگامی که ستاره در اواخر عمر خود باشد، به مراحل
نواختر یا
ابرنواختر می رسد. در این مرحله ستاره از حداکثر انرژی خود استفاده می کند و این امر سبب می شود که شدت تابش نور آن به طور چشمگیر تغییر کند. در این حالت ستاره گرد و غبارهای (
سحابی ها) اطراف خود را می بلعد واین امر سبب می شود که بر ذرات تشکیل دهنده ستاره فشار وارد آید. ستاره حالتی
پلاسمایی دارد و فشار ممکن است به حدی برسد که بر
الکترون ها و
هسته های آن اثر کند و الکترون به
پروتون برخورد کرده که در این برخورد به
نوترون تبدیل می شود. در طی این واکنش مقادیر زیادی امواج
گاما تولید می شود. اگر تعداد نوترون های تشکیل به قدری زیاد شوند که در این ستاره، حجم نوترون ها به 16 کیلومتر برسد در این هنگام،
چگالی این ستاره بسیار زیاد می شود به طوری که می تواند نور را از مسیر خود منحرف و خمیده کند. در این مرحله ستاره به ستاره نوترونی تبدیل می شود.
عکس پیدا نشد
ا
گر شعاع تعداد نوترون های آن به بیش از 16000 کیلومتر برسد (البته در این افزایش شعاع، نوترون ها به هم فشرده هستند)، چگالی این ستاره به قدری زیاد می شود که می تواند نور را هم به خود جذب کند. که به آن
سیاهچاله می گویند. سیاهچاله ها با جرم زیاد خود، حجم کوچکی دارند.