تاریخچه ی:
تسامح یا تساهل دینی
نگارش: 1
زندگی مسالمت آمیز با تسامح و تساهل فرق دارد . اسلام ، مسلمانان را با شرایط خاص به زندگی مسالمت آمیز با کافران و مشرکان فرا خوانده است اما هرگز آنها را به تسامح و تساهل دعوت نکرده و نفرموده است : نسبت به کفار و مشرکین از در تسامح و تساهل وارد شوید بلکه اساس قرآن بر عدم سازش با باطل و پیروان باطل است . قرآن به پیامبراسلام هشدارداده که هرگزکمترین انعطافی دربرابر پیشنهادهای انحرافی مشرکان از خود نشان ندهد و با اهل باطل مداهنه نکند . انسانهای حق مدار و هدفمند ، اهداف مقدسی دارند که هیچ گاه حاضر نیستند بر سر آن معامله کنند و در آن رابطه ، مداهنه و سازش نمایند . انسان متدین نه در مقام عمل و نه در مقام اعتقاد در برابر دشمنان و مرام های باطل ، ضعف و سستی یا نرمش نشان نمی دهد و از
مواضع ایدئولوژیکی و اعتقادی خویش در مقام عقیده ، و از واضع اصولی خود در مقام عمل ، عقب نشینی نخواهد کرد . دین اسلام با فطرت انسان سازگار است و چون با فطرت انسان سازگار است قابل تحمل است و احکام صعب و ناسازگار با ظرفیت انسان و جامعه ندارد . مطالب قرآن ، سهل است و انجام آنها صعب و دشوار نیست ولی ثقیل است . ثقیل یعنی گران بار وسنگین و بامحتوای غنی و بلند و چون محتوای قرآن ، عمیق و غنی است ، خفیف و تهی مغز و موهوم و مظنون نیست . قرآن در سطح عرف عامه نیست گر چه می توان مطالب و معارف بلند آن را برای درک همگان در حد عرف تنزل داد و با بیان روان و ساده ، دیگران را از آن بهره مند کرد . دین اسلام ، سهل و آسان است اما تساهل و تسامح در آن راه ندارد . زیرا تساهل و تسامح ، وصف انسان و مذموم است که در قرآن از آن به مداهنه تعبیر شده است . ولی سهولت و سمحه ، وصف دین ، و ممدوح است . چنانچه ثقیل بودن ، وصف قرآن و ممدوح است ولی تثاقل وصف انسان است و مذموم .