در تفکر اسلامی فرزندان امانتهای الهی هستند که رسیدگی به این امانتها بر پدران و مادران واگذار شده است. همانگونه که تغذیه صحیح و کامل، حفظ بهداشت، مراقبت از سلامت جسمانی کودک و. . . وظیفه سنگین والدین است، تربیت و حفظ و نگهداری روح پاک و خدایی آنان و ایجاد مصونیت در برابر هجوم شیطانهای ظاهری و باطنی و انتقال فرهنگ صحیح الهی به آنها وظیفه ای به مراتب سنگینتر به عهده پدران و مادران است.
همانطور که والدین می کوشند به فرزندانشان ایستادن، راه رفتن، سخن گفتن، از خود دفاع کردن و. . . را بیاموزند، باید آنها را بر اساس تربیت صحیح در مدار کمال قرار دهند و روح خداجوئی و ایثار و گذشت و فداکاری و ادب و وفا و وظیفه شناسی و حفظ حریم دیگران و صدها امر تربیتی دیگر در آنها متمکن سازند.
فرزندان، تجلیّات وجودی پدران و مادران هستند و آنها باید این تابلوهای نمادی خود را در عالی ترین شکل ممکن با تربیت صحیح الهی بعنوان بهترین یادگارهای انسانی به جامعه عرضه دارند و در برابر خداوند سرفراز باشند. از این رو صدها دستور تربیتی در احکام اسلامی به چشم می خورد. در نظام حقوقی اسلام، فرزندان حق معینی دارند که باید رعایت شود.
مراجعه شود به:
نقش بازی در تربیت فرزند
نقش اقتدار در تربیت
نقش والدین در تربیت
رقابت صحیح در تربیت
نقش تمثیل و تشبیه در تعلیم و تربیت
