در مارس 1861 پادشاهی ایتالیا با متحد کردن بیشتر شبه جزیره بر پا شد. در 1866 و نیز و در 1870 رم نیز به این پادشاهی ملحق گردید. پیشرفت سیاسی بعد از اتحاد با بی ثباتی همراه بود.
ماجراجویی های خارجی – مانند کوشش برای ضمیمه کرد بخشهای از انتیوپی (1895 و 1896) – غالبا عقیم می‌ماند. پارلمان از احترام کمی برخوردار بود و پایان قرن نوزدهم شاهد یکسری ترور سیاسی – از جمله ترور امیرتوی اول در 1900 – بود. ایتالیا با امید به دست آوردن زمین از اتریش، در طرف متفقین وارد جنگ جهانی اول شد.
ولی ایتالیا خیلی کمتر از آنچخ در پیمانهای صلح پس از جنگ پیش بینی شده بود زمین به دست آوردو این در زمانی بود که بیم انقلاب کمونیستی منجر به رشد فاشیسم شد. در 1922 موسولینی فاشیست با برنام مدرنیزه کردن وسیع داخلی و سیاست خارجی جنگ طلبانه به نخست وزیری رسید. در 1936 ایتالیا در محور رم – برلین با آلمان متحد شد و در 1940 به بریتانیا و فرانسه اعلم جنگ کرد. وقتی ایتالیا در 1943 به اشغال سربازان متفقین درآمد، پادشاه موسولینی را عزل کرد و ایتالیا به متفقین پیوست. در 1946 جمهوری اعلام شد. نفوذ افزایش یافت ولی سلطه حزب دموکرات مسیحی (محافظه کار) کمونیستها را از دولتهای ائتلافی متوالی حاکم بر ایتالیا بیرون نگه داشته است.
جنبشهای تروریستی – چپ و راست – به ویژه در دهه 1970 قعال بوده‌اند. کوششهای فراوانی برای ایجاد وحدت واقعی کشور از طریق تشویق توسعه اقتصادی جنوب انجام شده است. ولی ساختار سیاسی ایتالیا همچنان بی ثبات و طول حیات دولتهای ائتلافی کوتاه بوده است. در 1993 دولت انتقالی غیر سیاسی تشکیل گردید تا تغییرات قانون اساسی را اجرا کند.