بیعت نوعی پیمان وفاداری واطاعت است که با حاکم جدید بسته می شود و یا در برخی موارد نوعی تجدید پیمان و رأی اعتماد به حکومتی است که بر سرکاراست و با وضعی فوق العاده روبه رو شده است.

بیعت معمولاً با دست دادن به حاکم همراه بوده است گویی بیعت کننده دست خویش را در دست رهبر می نهد تا در همه معرکه ها زندگی با او همراه باشد. در چند نوبت که مسلمانان با پیامبراکرم «صلّی الله علیه وآله و سلّم ) بیعت کردند.

معمولاً مطالب مورد تعهد نیز مشخص می شد. همانند اینکه در خدمت حضرت در هر سرزمینی و با هر دشمنی کارزار کنند، به هر حال بیعت نوعی دخالت در امر حکومت است اما نه در تعیین حاکم، بلکه در تعمیم نفوذ و حاکمیت وی نسبت به شخص بیعت کننده و به صورت نوعی تعهد و پیمان که بیعت کننده باید در برابر آن وفادار بماند، البته با دو شرط اول اینکه بیعت با شرایط صحیح انجام گرفته باشد و نه مانند بیعت با ابوبکر که به تعبیر بنیانگذار آن یعنی عمر کاری نسجیده و عجولانه بود و دوم اینکه حکمران عمل به کتاب خدا و سنت رسول خدا (صلّی الله علیه وآله و سلّم) را رعایت کند و ناشایسته سلب صلاحیت شود.

منابع: شناخت اسلام از سید محمد بهشنی، ص 402.