((عبدالرحمن سلمی ))که در زمان امام حسین (علیه السلام) کودکان را تعلیم می داد، به فرزند امام حسین (علیه السلام) ((سوره حمد)) را تعلیم داد، هنگامی که این کودک سوره حمد را برای پدرش امام حسین (علیه السلام) قرائت کرد, حضرت هزار دینار طلا و هزار حلّه به معلم فرزندش بخشید و دهان او را پر از درّ کرد.

در این باره از حضرت پرسیدند .
فرمود: این عطای من در برابر عطای او یعنی تعلیمش ناچیز است و این شعر را خواندند: هنگامی که دنیا به تو بخشش نمود تو نیز به همه مردم ببخش قبل از این که رها کند و تمام شود.

هنگامی که مال دنیا به انسان روی آورد نه جود و بخشش آن را فانی می کند و نه هنگامی که از انسان روی گرداند بخل به آن بقا می بخشد .

« فلا الجود یفنیها اذاهی اقبلت و لا البخل یبقیها اذاما تولّت »

منابع: بحار الانوار، ج 44، ص 191، حدیث 3- مناقب، ج 4، ص 66.

مراجعه شود به:

((جود و بخشش))