امام حسین علیه السلام به
عبدالرحمن سلمی، معلمی که به فرزندش
سوره حمد را آموخته بود، هزار دینار طلا و هزار حلّه بخشید و دهان او را پر از
درّ کرد.
درباره علت این بخشش از امام سوال کردند.
فرمود:« آنچه من به او دادم، در برابر آنچه او داده (تعلیم سوره حمد به فرزندم) ناچیز است.» و این شعر را خواند:
اذا جادت الدنیا علیک فجد بها *** علی الناس طرا قبل ان تتفلت
فلا الجود یفنیها اذاهی اقبلت *** و لاالبخل یبقیها اذا ما تولّت
( هنگامی که دنیا به تو بخشش نمود، تو نیز به مردم ببخش قبل از این که به حال خود رها شوی و از بخشش‌اش محروم گردی.
هنگامی که مال دنیا به انسان روی آورد، نه جود و بخشش آن را تباه می‌کند، نه هنگامی که از انسان روی گرداند، بخل به آن بقا می‌بخشد.)
منابع:
بحار الانوار، ج 44، ص 191، حدیث 3- مناقب، ج 4، ص 66.
مراجعه شود به:
بخشندگی امام حسین علیه السلام
