تاریخچه ی:
بافت نگهدارنده
||بافتهای نگهدارنده یا استحکامی بافتهایی هستند که نقش مکانیکی آنها سبب استحکام گیاه می‌شود. استحکام و انعطاف و قابلیت ارتجاع ساقه در نتیجه ویژگیهای خاص و ساختار بافت نگاهدارنده است. بافتهای استحکامی را بر اساس ترکیب شیمیایی غشای یاخته‌ای به دو گروه ''کلانشیم'' و ''اسکلرانشیم'' تقسیم می‌کنند.||
!((بافت کلانشیم))
کلانشیم بافت زنده‌ای است که از یاخته‌های کم و بیش کشیده‌ای با دیواره‌های نخستین ضخیم (چوبی نشده) تشکیل یافته است. یاخته‌های آن دارای ((پروتوپلاست)) زنده‌اند. از ویژگیهای بارز یاخته‌ای کلانشیمی ، ضخیم شدن نامنظم دیواره آنهاست. در دیواره یاخته‌های کلانشیمی ، آب به میزان قابل ملاحظه‌ای وجود دارد، این امر سبب نرمی و انعطاف پذیری غشا می‌شود.
انعطاف پذیری و قابلیت ارتجاع کلانشیم ، اندامهای جوان گیاهان را که معمولا در حال رشدند، از خطر شکستن حفظ می‌کند. یاخته‌های کلانشیمی به علت داشتن ((کلروفیل)) و ذخیره کردن ((نشاسته)) نقش ''پارانشیم کلروفیلی و ذخیره‌ای'' را ایفا می‌کنند. این یاخته‌ها به علت قابلیت ارتجاع و انعطاف پذیری سبب استحکام بافت و در نتیجه اندامهای متشکل از آن می‌شوند.
!((بافت اسکلرانشیم))
اصطلاح اسکلرانشیم به یاخته‌هایی گفته می‌شود که دارای دیواره‌های ضخیم و اغلب چوبی شده‌اند و نقش اصلی آنها نگاهداری گیاه است. وجود بافت اسکلرانشیم در اندامهای مختلف گیاه مقاومت آنها را در برابر عواملی نظیر کشش ، خم شدن ، وزن و فشار افزایش می‌دهد و علاوه بر آن یاخته‌های نرم ، زنده و واجد دیواره نازک نخستین ، بافتهای دیگر را از صدمات احتمالی عوامل مذکور محافظت می‌کند.
یاخته‌های کلانشیمی با داشتن دیواره‌های نخستین آبدار و شکل پذیر از یاخته‌های اسکلرانشیمی با دیواره پسین سخت و غیر قابل ارتجاع تشخیص داده می‌شوند. یاخته‌های اسکلرانشیمی در سن بلوغ اغلب فاقد پروتوپلاست زنده‌اند. این ویژگی همراه با دیواره پسین سبب تمایز این بافت از ((بافت پارانشیم|بافتهای پارانشیمی)) و کلانشیمی می‌شود. یاخته‌های اسکلرانشیمی از نظر ساختار ، شکل و منشا و رشد تنوع بسیار دارند. این یاخته‌ها به دو دسته ((یاخته فیبری|فیبرها)) و ((یاخته اسکلریدی|اسکلریدها)) تقسیم می‌شوند. فیبرها دارای یاخته‌های دراز و اسکلریدها واجد یاخته‌های کوتاه‌اند.
!یاخته‌های فیبری
فیبر یاخته‌ای دراز و دارای دو انتهای باریک است. دیواره فیبرها در نتیجه تولید ((لیگنین)) ضخیم و چوبی می‌شود و فضایی را در مرکز یاخته بوجود می‌آورد. گاهی دیواره به اندازه‌ای ضخیم می‌شود که سه حفره میانی یاخته را پر می‌کند. دیواره فیبر همیشه چوبی نیست، فیبرهایی وجود دارند که دیواره آنها ((سلولز)) باقی می‌ماند، مانند فیبرهای کتان. این فیبرها شباهت زیادی به یاخته‌های کلانشیمی دارند. فیبرها یاخته‌هایی مرده‌اند. مقطع عرضی آنها ممکن است دایره‌ای یا بیضوی و یا چند ضلعی باشد. فیبرها عموما قابلیت ارتجاع دارند.
!اسکلریدها
این یاخته‌ها در بیشتر بخشهای گیاه به صورت منفرد و یا توده‌هایی از یاخته‌های سخت ، در میان بافت نرم پارانشیم دیده می‌شوند. دیواره آنها اغلب چوبی شده است و تعداد زیادی فرورفتگیهای مجرامانند در آنها دیده می‌شوند. محتویات این یاخته‌ها عموما زود از بین می‌روند و حفره یاخته‌ای را تشکیل می‌دهند. این حفره‌ها در اثر ضخیم شدن دیواره ، کوچک شده و در برش عرضی به صورت نقاط روشن مشاهده می‌شوند. این یاخته‌ها اغلب مرده‌اند، با این حال بعضی از آنها به علت وجود ((پلاسمودسم|پلاسمودسمهایی)) که آنها را با یاخته‌های مجاور مربوط می‌سازند، زنده می‌مانند.
!مباحث مرتبط با عنوان
*((بافت اسکلرانشیم))
*((بافت پارانشیم))
*((بافت ترشحی))
*((بافت چوب پنبه‌ای))
*((بافت کلانشیم))
*((بافت هادی))
*((یاخته اسکلریدی))
*((یاخته فیبری))
