((ابوهریره دوسی|ابو هریره ))می گوید: مردی نزد رسول خدا (صلی الله علیه وآله) آمد و از گرسنگی به حضرت شکایت کرد، پیامبر کسی را نزد همسرانش فرستاد، که اگر غذایی هست به او بدهد، ولی همگی گفتند: جز آب چیزی برای خوردن نداریم.

پیامبر خدا (صلی الله علیه وآله) فرمود: چه کسی امشب این مرد را پذیرایی می کند ؟

امیرالمومنین گفت: ای رسول خدا، من حاضرم.
علی (علیه السلام) نزد همسرش فاطمه آمد و پرسید: ای دختر رسول خدا، برای خوردن چه چیزی داریم؟

فاطمه پاسخ داد: جز طعامی برای کودکان، خوراک دیگری نداریم ولی ما ایثار می کنیم و میهمانان را بر خود مقدّم می داریم.

حضرت علی (علیه السلام) فرمود: ای دختر محمد، بچه ها را به خوابان و چراغ ها را خاموش کن, غذا را نزد میهمانان بردند و خود برای این که فقیر و گرسنه متوجه نشوند، زبانهایش را در دهان حرکت می دادند تا میهمان گمان کند، که آنها نیز غذا می خورند. میهمان از خوردن غذا که فارغ شد، حضرت چراغ را کنار ظرف مخصوص غذا آورد، اما دید ظرف از فضل پروردگار پر از غذاست.

صبحگاهان حضرت علی (علیه السلام) نماز را با پیامبر خواند، پس از سلام نماز، پیامبر خدا نگاهی به حضرت علی (علیه السلام) کرد و به شدت گریست و فرمود: ای امیرالمومنین، از کار دیشب شما پروردگار تعجب کرده است.

این آیه را بخوان: "[ وَیُوثرون عَلی اَنْفسِهِمْ و لوکان بِهْمِ خصاصَه] (سوره حشر / آیه 9) (کسانی که دیگران را برخود مقدم می دارند اگر چه خود گرسنه باشند و آنان (علی,فاطمه,حسن,حسین) که از بخل به دورند، قطعاً از رستگاران هستند )".

منابع: بحارالانوار، ج 41، ص 18