تاریخچه ی:
انجیل
انجیل، واژه ای یونانی و به معنی مژده و بشارت است؛ این کلمه دوازده بار در قرآن کریم به کار رفته و قرآن کریم، انجیل را در اصل کتاب آسمانی می داند، از این جهت حرمت و قداست انجیل اصلی، به عنوان کتاب آسمانی نازل شده بر حضرت عیسی (ع)، نزد مسلمین ثابت و مورد تائید است.
ولی آن انجیل پس از صعود ((حضرت عیسی علیه السلام)) به آسمان، مفقود گردید و یهودیان که در صدد قتل حضرت عیسی علیه السلام بودند، پس از ماجرای صعود و یا به پندار یهودیان و بعضی از مسیحیان، پس از قتل حضرت عیسی (ع)، تمام نسخه های انجیل را معدوم ساختند و سالها مسیحیان، بی کتاب زندگی می کردند، تا این که بعضی از ((حواریین)) و بزرگان و مسیحیان در صدد برآمدند انجیل هایی برای مردم فراهم آورند. بدین ترتیب روایات متعددی و نسخه هایی متعددی از انجیل پدید آمد که صورت اصلی انجیل نازل شده بر حضرت عیسی علیه السلام را ترسیم نمی کند.
آنچه امروز به عنوان ((اناجیل)) مورد عمل نصاری و مسیحیان جهان است. چهار انجیل زیر می باشد:
1- ((انجیل متی )).
2- ((انجیل مرقس )).
3- ((انجیل لوقا )).
4- ((انجیل یوحنا )).
برخی از نویسندگان این اناجیل از حواریین و بعضی نیز از شاگردان حواریین بوده اند.
با همه تحریف و تغییرهایی که در این اناجیل صورت گرفت، بشارت بعثت پیامبر اسلام، صلی الله علیه و آله و سلم در آنها دیده می شود. کتابهایی نیز از دانشمندان اسلامی درباره این بشارت نگاشته شده است.
در آثار ((شیعه)) بحثها و مناظره هایی بین پیامبر اسلام و اوصیای آن حضرت با علمای مسیحی ثبت شده که آن بزرگواران انجیل را از حفظ تلاوت می نمودند و تفسیر صحیح آن را بیان می فرمودند.
منابع:
دایرةالمعارف تشیع، ج 2؛ المعارف و المعاریف، ج 1؛ دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی