انبــــــــــه
انبه (Mangifera indica) درابتدا از
هندوستان و
هند وچین وجود داشته است. نام این میوه را در Vedas آیین
هندوکه 4000سال قبل از میلاد نوشته شده به نام " غذای خدایان " می توان یافت. نام این میوه ازواژه man-kay
تامیل گرفته شده که این کلمه هنگام کشف هند غربی توسط
پرتقالیان بصورت manga تغییر یافت. انبه همچنین بعنوان یک نقش مکرر رایج به نام نقش قلمکار در
نساجی هندوستان وجود دارد.
امروزه انبه بعنوان یک درخت
میوه در مناطق گرم استوایی و آب و هوای نیمه حاره ای در
شمال ،
جنوب و
مرکز آمریکا ،
کارائیب ، جنوب و مرکز
آفریقا ،
فیلیپین و
استرالیا به مقدار زیادی کشت می شود.
این میوه به راحتی
پرورش یافته و اکنون بیش از 1000 گونه انبه یافت می شود از نوع انبه
تربانتین ( طعم تند) گرفته تا نوعhuevos de torro که از نظر اندازه و شکل شبیه ترجمه آن
bull's testicles می باشد. فهرست خوبی از گونه های مهم آن را می توان در لیست گونه های کشاورزی که درlink ذیل آمده است پیدا کرد( اگرچه در این فهرست نوع St Julie مربوط به
هند غربی از قلم افتاده است).
ارتفاع درخت انبه مکن است به 40-35 متر ( 130 فوت ) با یک فراخنای 10 متری ( 33 فوت) در نوک آن برسد. برگهای نو آن تقریباً به رنگ
سرخ روشن می باشد که به محض رشد کامل به رنگ قهوه ای براق تیره ای در می آیند. در زمان شکوفایی
گلهای سفید کوچک ، رایحه ای دلپذیر همانند
گل یخ در فضا می پیچد. پس از ریختن برگها ، میوه های درخت بعد از گذشت از سه تا شش ماه خواهند رسید.
میوه انبه هنگام رشد کامل از روی درخت و روی ساقه ها آویزان می شود و مکن است وزن آنها به 2 کیلوگرم برسد(Ibs5) برسد. میوه های انبه دارای رنگهای متنوعی هستند ؛ سبز ، زرد ، قرمز یا ترکیبی از این رنگها. نوع رسیده آن با پوست دارای رایحــــــه خوشایندی می باشد. در میان این میوه هسته تخت مستطیل شکلی وجود دارد که بسته به نوع آن می تواند
رشته دار یا صاف باشد. داخل پوسته که 1 میلی متر ضخامت دارد یک مغزی به ضخامت کاغذ وجود داردکه دانه( 6-4 سانتیمتر طول ،3 سانتیمتر عرض، 1 سانتیمتر قطر) درون آن قرار گرفته است.
گفته می شود انبه رایج ترین میوه تازه ای است که سرتاسر جهان مصرف می شود.
اعتقاد بر این است که انبه ها موجب آرامش روده ها در هضم می شوند. در کشورهند از انبه برای جلوگیری از خونریزی ، تقویت قلب و منفعتهای مغزی مورد استفاده قرار می گیرند. به سبب
آهن فراوان در انبه، از آن برای درمان
کم خونی بهـــره می برند.
انبه از خانواده
پیچک سمی است و حاوی
اوروشیول است اگرچه مقدار آن بسیار کمتر از پیچک سمی می باشد. بعضی افراد در اثر لمس پوست یا شیره آن دچار التهاب پوست شده اند. برگهای این درخت برای
گاوها هم سمی می باشد.
حدود 80% انبه موجود در
بازارهای انگلیس متعلق به گونه جداگانه Tommy Atkins هستند که بازار صادرات جهان را نیز به خود اختصاص داده است. انبه به خوبی حمل و نقل شده و دوام زیادی دارد اما طعم آنها به خوبی برخی گونه هایی که کمتر رایج هستند وفقط در فروشگاههای
آسیایی یافت می شوند، نیست.
رایج ترین گونه انبه در کشور هند
Alphonso است که به نام شاه انبه معروف هستند. گفته می شود بهترین نوع آلفونسو در شهر Ratnagiriدر
Maharashtra وجود دارد.
روشهای خوردن انبـــــــه
بعضی از مردم ادعا می کنند بهترین روش خوردن انبه در وان حمام یا نشستن بصورت برهنه در یک ساحل خالی است. انبه ها عموماً بسیار آبدارند و خوردن آنها بسیار کثیف کننده می باشد. بنابراین انبه هایی که به مناطق
معتدله صادر می شوند همانند بیشتر
میوه های گرمسیری بصورت نیمه رسیده چیده می شوند.اگرچه آنها تولید کننده
اتیلین هستند و در طول حمل و نقل می رسند ، به ندرت به اندازه نوع تازه دارای آب یا طعم هستند. انبه رسیده دارای پوست نارنجی ، زردیا مایل به قرمز می باشند. برای اینکه انبه پس از خرید همچنان به رسیدن ادامه دهد لازم است در جای خنک و تاریک - ولی نه در یخچال انبار شود. یخچال جریان رسیدن انبه را به تاخیرخواهد انداخت.
انواع ریزاین میوه که معمولاً تاحدی زرد رنگ هستند را می توان به همان روشی که
لیمو را برای آبگیری روی زمین پهن می کنند روی سطح همواری پهن نمود. زمانیکه دانه بزرگ آن بدون خرد کردن
پوست بچرخد، میوه آماده خوردن است. با دندانها قسمتی از پوست بالای انبه را بشکافید و دهان خود را روی قسمت کنده شده قرار دهید. همانگونه که خمیردندان را از پایین تیوب فشار می دهید میوه را از پایین آن به سمت بالا فشار دهید.
با انواع درشت تر انبه این کار مخاطره کمتری دارد : میوه را از درازا روی میز گذاشته و دانه را که باید بصورت افقی درون پوست و تقریباً وسط میوه باشد جستجو کنید. انبه را به گونه ای برش دهید که چاقو درست از سطح روی دانه عبور کند. میوه را وارونه کرده و کار را تکرار نمائید.
خطوط موجود در گوشت هربرش بزرگ جدا شده که درست زیر پوست قراردارند را ببرید. سپس تکه گوشت را رو به بالا گرفته و شست خود را روی قسمت زیرین پوست فشار دهید بطوریکه بخش درونی آن خارج شود.تکه های کوچکی از گوشت میوه بیرون آمده که می توان آنها را برید و در سالاد میوه یا ترکیبات دیگر مورد استفاده قرار داد. گاهی اوقات این روش را به علت ظاهر میوه آماده شده
خارپشتی می نامند. راه دیگر برای شیوه خارپشت ، استفاده از یک قاشق برای خارج کردن تکه های این میوه است .
یک راه ساده برای خوردن انبه ای درشت ، طبق روال آن استفاده از چاقو است. در آغاز قسمت پوست را جدا نموده سپس آنرا تقسیم کرده و با چاقو تکه های کوچک آنرا بخورید. قسمتهای بیشتری از پوست را جدا کنید تا به مقدار بیشتری از گوشت میوه دسترسی پیدا کنید. وقتی آخرین قسمت را می خورید یعنی زمانیکه پوست دیگری در میوه برای نگهداشتن وجود ندارد منتظرخیس شدن دستهایتان باشید.
در
مکزیک و
گواتمالا برشهای انبه را با پودر فلفل قرمز و یا نمک می خورند. در هندوستان انبه کال را با پودر فلفل قرمز و یا نمک می خورند.
در
فیلیپین انبه کال را با نوعی رب شوربه نام
bagoong که از ماهی یا میگو ورزانده شده تهیه می شود می خورند.
در
اکوادور و
هندوراس انبه های کوچک و سبز محبوب هستند ؛ آنها دارای طعمی تند شبیه سیب
گرانی اسمیت می باشند. فروشندگان ، برشهای پوست کنده انبه سبزرا به همراه نمک را درخیابانهای این کشورها می فروشند.
انبه در شکلها و خوراکهای دیگر
از انبه، چه خام و چه رسیده آن برای تهیه آب آنها استفاده می شود.
تکه های انبه را می توان کوبید و در
بستنی بکاربرد؛ آنها را میتوان جایگزین
هلو در پای هلو ( حالا انبه) نمود؛ ویا آنرا به همراه شیر ، مقداری شکر و یخ خرد شده در مخلوط کن ریخت و آشامیدنی خوشایندی تهیه کرد.
از نوشیدنیهای قدیمی تر هندیان
lassi می باشد که مشابه است اما مخلوطی از ماست و شیر را بعنوان پایه بکاربرده و گاهی اوقات چاشنی نمک یا
هل به آن اضافه می کنند.
انبه به مقدار فراوان در
چات نی مورد استفاده قرار می گیرد؛ در غرب اغلب بسیار شیرین است اما در
شبه قاره هند معمولاً بوسیله
فلفل تند یا
لیمو تند و تلخ می گردند.
انبه در هند اغلب بصورت خمیر تهیه شده و به شکل قالبهایی مانند شکلات فروخته می شود.
سرانجام ، در متن ترانه ای که برای
سرخ اخترک سروده شده :
می خواهم در حال بیخودی درون کشتی در حال غرقی باشم
در حالیکه آب انبه تازهای را می آشامم...
گونه های انبه هندی
