| | عبدالله بن حسن به امام گفت:«به خدا سوگند، خداوند تو را بر علم غیبش آگاه نساخته است و این سخنان را جز از روی حسادت به فرزندان من نگفتی.» | | عبدالله بن حسن به امام گفت:«به خدا سوگند، خداوند تو را بر علم غیبش آگاه نساخته است و این سخنان را جز از روی حسادت به فرزندان من نگفتی.» |
| | امام فرمود:«نه، به خدا سوگند، من به پسرانت حسادت نورزیدم. منصور در احجار الزیت یکی از پسرانت را می‌کشد و برادر دیگرش را در طفوف.» | | امام فرمود:«نه، به خدا سوگند، من به پسرانت حسادت نورزیدم. منصور در احجار الزیت یکی از پسرانت را می‌کشد و برادر دیگرش را در طفوف.» |
| | عبدالله بن حسن با عصبانیت برخاست و رفت. پس از مدتی منصور نزد امام آمد و گفت:«آیا متوجهی چه گفته‌ای؟» | | عبدالله بن حسن با عصبانیت برخاست و رفت. پس از مدتی منصور نزد امام آمد و گفت:«آیا متوجهی چه گفته‌ای؟» |
| | امام پاسخ داد:«آری، سوگند به خدا می دانم و آنچه گفتم محقق خواهد شد.» | | امام پاسخ داد:«آری، سوگند به خدا می دانم و آنچه گفتم محقق خواهد شد.» |
| | پس از پیشگویی امام صادق علیه السلام، منصور خود را آماده به دست گرفتن قدرت و حکومت کرد و پس از آنکه به قدرت رسید به دلیل درست درآمدن پیشگویی امام، به او «صادق» خطاب می‌کرد. | | پس از پیشگویی امام صادق علیه السلام، منصور خود را آماده به دست گرفتن قدرت و حکومت کرد و پس از آنکه به قدرت رسید به دلیل درست درآمدن پیشگویی امام، به او «صادق» خطاب می‌کرد. |
