تاریخچه ی:
امام رضا علیه السلام و خبر از غیب
تفاوت با نگارش: 3
| - | محمد بن داود میگوید: من و برادرم نزد حضرت رضا علیه السلام بودیم که شخصی وارد شد و گفت: عموی شما محمد ب وفا کد چه ا را ستد. ب مر ضرت خاستیم یشا ا به آنجا بریم. دیدیم که چانه های محمد بن جعفر بست اند اسحاق بن جعفر و جماعتی از آل ((ابوطالب|ابیطالب ))گریه میکنند. |
+ | محمد بن داود میگوید: من و برادرم نزد ((حضرت امام رضا علیه السلام|حضرت رضا علیه السلام)) بودیم که شخصی وارد شد و گفت: عموی شما ((محمد امم اد یه اللام|مد ب جعر)) یر ه است. ب هما مام به آنجا رفیم. دیدیم که محمد بن جعفر بستر است ((اسحاق فرزند اام صادق علیه السلام|اسحاق بن جعفر)) و جماعتی از آل ((ابوطالب|ابیطالب)) گریه می کنند. |
| - | حضرت رضا علیه السلام کنار سر محمد بن جعفر نشستند و نگاهی ر صرت او انداختند و سپس تبسم کردند. کسانیکه در مجلس بودند از خنده رت دشان آمد و بعضی گفتند: ضرت از روی شماتت و سرزنش به عمویش چنین کرد. |
+ | حضرت رضا علیه السلام کنار سر محمد بن جعفر نشست و نگاهی او انداخت و سپس تبسم کرد. کسانی که در مجلس بودند از خنده ام لور دند و بعضی گفتند: م از روی شماتت و سرزنش به عمویش چنین کرد. |
| - | رت بلن ن و بیرون ند ما گفتیم: فدایت شوم وقتی شما تبسم کردید بعضی از حاضرین کلمات ناپسندی درباره شما گفتند علت خنده شما چه بود؟
رت فرمود: من تعجب کردم از گریه کردن اسحاق، به خدا قسم اسحاق قبل از محمد خواهد مرد و محمد برای او خواهد گریست. |
+ | مم بت و بیرون . من گفتم: فدایت شوم، وقتی شما تبسم کردید بعضی از حاضرین کلمات ناپسندی درباره شما گفتند. علت خنده شما چه بود؟
مم فرمود: من تعجب کردم از گریه اسحاق. به خدا قسم، اسحاق قبل از محمد خواهد مرد و محمد برای او خواهد گریست.
آری، همان شد که امام فرمود؛ محمد بن جعفر مداوا شد و اسحاق بن جعفر پس از چندی وفات کرد. |
| - | مم اود یگوی ممد ب ر ز رضی که دات ا نداته بون وب اق ن فر پ ا چدی ات کرد. |
+ | !مع ود ب
*((لم ئمه ار یهم الا)) />*((ممین و اب یبی)) />*((مز)) />*((ما رت ضا یه اسام)) |
| - | مراجع شود به
((علم ائمّه اطهار علیهم السلام))
((اخبار از غیب))
((تحقیقی پیرامون معجزه)) />((معجزات حضرت رضا علیه السلام))
منابع: بحارالانوار، ج 49، ص 31، ح 6. از عیون الاخبار رضا، ج 2، ص 206. |
+ | !مابع:
*بحارالانوار، ج 49، ص 31، ح 6. از عیون الاخبار رضا، ج 2، ص 206. |
