یکی از اصحاب حضرت رضا علیه السلام می‌گوید:« نزد امام نشسته بودم و عدّه زیادی برای سوالات دینی به حضورش می‌آمدند.
در این میان مردی بلند قامت و گندمگون وارد شد و به امام عرض کرد:« من از دوستداران شما و اجداد شما هستم و از مناسک حج می‌آیم. زاد و توشه‌ام گم شده. کمکی بفرمایید تا من به شهرم در خراسان برسم. در آنجا آن را از جانب شما صدقه می‌دهم، چون احتیاجی به صدقه ندارم.»

امام فرمود:« فعلا بنشین.» سپس رو به مردم کرد و به سخن خود ادامه داد.
پس از پایان مجلس، مردم متفرّق شدند و تنها آن مرد و من و سلیمان جعفری و خیثمه باقی ماندیم.
امام برخاست و داخل منزل رفت. بعد از لحظاتی پشت در آمد، مرد خراسانی را صدا زد، دست مبارک خود را از لای در خارج کرد و فرمود:« این دویست دینار را بگیر، کار خود را انجام بده و از برکتش استفاده کن. در ضمن نیازی نیست از طرف من صدقه دهی. اکنون برو تا من تو را نبینم و تو مرا نبینی.»
مرد پول را گرفت و تشکر کرد و رفت.

سلیمان گفت:« فدایت شوم؛ شما که پول فراوانی به این مرد هدیه دادید. چرا روی خود را از او پوشاندید؟»
امام فرمود:« تا مبادا ذلت التماس و خواهش را در چهره اش ببینم. مگر نشنیده ای که رسول خدا فرمود:« هر کس کار نیکوی خود را پوشیده بدارد، به ثوابی معادل با هفتاد حج دست می‌یابد و هر کس کار زشت خود را آشکار کند، خوار می‌شود، و هر کس زشتی خود را بپوشاند و عمل خلافش را در نهان انجام دهد، بخشیده خواهد شد.»
(یعنی قابلیت بیشتری برای بخشوده‌شدن دارد.)

منابع:

• بحارالانوار، ج 49، ص 101، ح 19. از کافی/4/ 23 و 24.

مراجعه شود به:

• رفتار نیکوی امام رضا علیه السلام

یکی از اصحاب آن حضرت میگوید: «من در مجلسی با حضرت (علیه السلام) مشغول صحبت بودم و عدّه زیادی هم برای پرسش از مسائل حلال و حرام جمع شده بودند.

مردی بلند قامت و گندمگون وارد شد و سلام کرد و عرضه داشت: « من دوستی از دوستداران شما و اجداد شما هستم و از حج می آیم. زاد و توشه ام گم شده. اگر ممکن است کمکی بفرمایید که من به شهرم برسم و در آنجا، آن را از جانب شما صدقه میدهم. چون من احتیاجی به صدقه ندارم.» حضرت فرمود: « بنشین! خدا ترا رحمت کند.» حضرت رو کردند به مردم و با آنها سخن گفتند.

پس از اینکه صحبت های ایشان به پایان رسید، مردم متفرّق شدند و تنها آن مرد و من و سلیمان جعفری و خیثمه باقی ماندیم. حضرت برخاستند و داخل منزل رفتند و بعد از لحظاتی آمدند پشت در و مرد خراسانی را صدا زدند و دست مبارک خود را از بالای در خارج کردند و فرمودند: « این دویست دینار را بگیر و کار خود را انجام بده و به آن متبرّک شو و از طرف من هم لازم نیست صدقه دهی، بیرون برو که من تو را نبینم و تو مرا نبینی.» آن مرد پول را گرفت و تشکر کرد و رفت.

وقتی حضرت آمدند، سلیمان گفت: «فدایت شوم شما که عطای وافر و زیادی به این مرد فرمودید. چرا روی نازنین خود را از او پوشاندید؟» حضرت فرمود: « تا مبادا ذلّت سؤال را در چهره اش ببینم. مگر نشنیده ای که رسول خدا «صلی الله علیه و اله و سلم» فرمود: هرکس حسنه و کار نیک خود را مستور بدارد، برابر است با هفتاد حج و هر کس سیّئه و کار زشت خود را آشکار کند، خوار میشود و هر کس زشتی خود را بپوشاند و عمل خلافش را در پنهان انجام دهد، بخشیده خواهد شد؟!»

(یعنی اقتضای بیشتری برای بخشش دارد.)

منابع: بحار الانوار، ج 49، ص 101، ح 19. از کافی/4/ 23 و 24.

مراجعه شود به:

مکارم اخلاق حضرت رضا علیه السلام