تاریخچه ی:
امام حسن علیه السلام و آیه تلقی کلمات
وقتی ((حضرت آدم علیه السلام|آدم )) به دلیل ((ترک اولی درانبیای الهی علیهم السلام|ترک اولا))یش از بهشت رانده شد، سالهای زیادی گریه کرد و از خدا خواست توبهاش را بپذیرد. تا سرانجام روزی همانطور که میگریست و به آسمان مینگریست، ناگهان با چشم باطن دید روی عرش الهی چنین نوشته شده: « ((حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله|محمد))، ((حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام|علی))، ((حضرت فاطمه زهرا علیهاسلام|فاطمه))، ((حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام|حسن))، ((حضرت امام حسین علیه السلام|حسین))».
آن گاه فهمید اینها، هر که هستند، از مقربان درگاه الهیاند.
پس خدا را به حق ایشان قسم داد و در اینجا بود که توبهاش پذیرفته شد. به عقیدهی اکثر مفسّران ((شیعه|شیعه )) آیهی زیر به همین ماجرا اشاره کرده است: « فتلقی آدم من ربه کلمات فتاب علیه» ( آدم از خدایش کلماتی را یاد گرفت و خدا [به وسیله آن] توبهاش را پذیرفت.)
مراجعه شود به:
((امام حسن علیه السلام در قرآن))