وقتی آدم به دلیل ترک اولایش از بهشت رانده شد، سال‌های زیادی گریه کرد و از خدا ‌خواست توبه‌اش را بپذیرد. تا سرانجام روزی همان‌طور که می‌گریست و به آسمان می‌نگریست، ناگهان با چشم باطن دید روی عرش الهی چنین نوشته شده: « محمد، علی، فاطمه، حسن، حسین».
آن گاه فهمید اینها، هر که هستند، از مقربان درگاه الهی‌اند.
پس خدا را به حق ایشان قسم داد و در اینجا بود که توبه‌اش پذیرفته شد. به عقیده‌ی اکثر مفسّران شیعه آیه‌ی زیر به همین ماجرا اشاره کرده است: « فتلقی آدم من ربه کلمات فتاب علیه» ( آدم از خدایش کلماتی را آموخت که باعث پذیرش توبه او گردید.) سوره بقره آیه 36
مراجعه شود به:

آیات قرآنی مربوط به امام حسن علیه السلام

آنگاه که آدم از بهشت رانده شد، سالهای سال به خاطر ترک اولایش گریست و از خداوند متعال، قبولی توبه اش را درخواست می کرد، تا روزی همچنان که می گریست و به آسمان می نگریست و خدای را می خواند، به ناگاه حجابها بالا رفت و در سرادق عرش الهی این کلمات را نوشته دید: « محمد، علی، فاطمه، حسن، حسین» آنگاه دانست که اینان هر که باشند، از مقربان درگاه الهی اند.

آنگاه خدای را به حق ایشان قسم داد و در اینجا بود که توبه اش پذیرفته شد این حقیقت در آیه ذیل مورد اشاره قرار گرفته است: « فتلقی آدم من ربه کلمات فتاب علیه» ( آدم از خدایش کلماتی را یاد گرفت و خدا بدان وسیله توبه اش را پذیرفت.) اکثر مفسّران شیعه ، بر این عقیده اند که امام حسن علیه السلام جزو نام هایی بوده است که با یاد کردن آنها توبه آدم پذیرفته شده است.

مراجعه شود به:

امام حسن علیه السلام در قرآن