الواح جمع لوح است. لوح به صفحه پهن چوبی یا استخوانی می‌گویند که بر روی آن می‌توان نوشت. واژه الواح چهار بار در قرآن به کار رفته و به معنای تورات است.
بر اساس آیات قرآن کریم، خداوند الواحی بر حضرت موسی علیه السلام نازل کرد که شرایع و قوانین تورات در آن نوشته شده بود. حضرت موسی علیه السلام به هنگام بازگشت از طور، از گمراهی قوم خود باخبر شد و دریافت که آنان به دست سامری گمراه شده و به گوساله پرستی روی آورده‌اند. به همین دلیل خشمگین شد و الواح را بر زمین افکند و برادرش، هارون، را سخت مؤاخذه کرد.
برخی می‌گویند آن الواح از چوب یا زمرد یا زبرجد یا یاقوت سرخ و به طول ده زراع بوده و از آسمان نازل شده است. اما باید گفت هیچ یک از این گفته ها اعتبار چندانی ندارد.

امیرمؤمنان علی علیه السلام فرمود:«الواح موسی دست به دست به پیامبران دیگر منتقل شد تا به پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم رسید. پیامبر نیز آنها را به من سپرده است.»
سال‌ها پس از شهادت امام علی، امام محمد باقر علیه السلام فرمود:«آن الواح اکنون نزد ماست.»

منابع:
قاموس قرآن، ج 6، ص 214؛ تفسیر نمونه ج 6، ص 363؛ بحارالانوار ج 13 ص 225

الواح جمع لوح است و لوح به صفحه پهن از چوب و استخوان و مانند آن را می گویند که بر آن بنویسند. واژه الواح چهار بار در قرآن به کار رفته است که مراد از آن تورات است.
ظاهر آیات قرآن در این باره این است که خداوند الواحی بر حضرت موسی علیه السلام نازل کرد که شرایع و قوانین تورات در آن نوشته شده بود. بر اساس آیات قرآن کریم، حضرت موسی علیه السلام به هنگام بازگشت از طور در حالی که الواح را نیز با خود داشت، با گمراهی قوم خود مواجه شد و دریافت که آنان به وسیلهسامری گمراه شده و به گوساله پرستی روی آوردند، از این جهت موسی علیه السلام الواح را بر زمین افکند و برادرش هارون را سخت مؤاخذه کرد.

می گویند الواح از چوب یا از زمرد، یا زبرجد سبز و یا یاقوت سرخ و به طول ده زراع بوده است که از آسمان نازل شده بود. البته باید گفت که هیچ یک از این گفته ها اعتبار چندانی ندارد.

در حدیث از امیرمؤمنان علیه السلام آمده است که فرمود: الواح همچنان دست به دست باقی ماند تا به پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم رسید و آن حضرت نیز آن را به من سپرد و از امام محمد باقر علیه السلام نقل است فرمود: آن الواح هم اکنون دست ما می باشد.

منابع:
قاموس قرآن، ج 6، ص 214؛ تفسیر نمونه ج 6، ص 363؛ بحارالانوار ج 13 ص 225