یهودیان نزد رأس الجالوت رفتند و گفتند:« علی بن ابیطالب شخص دانشمندی است. نزد او برویم و از او سئوالاتی بکنیم.»
رأس الجالوت پذیرفت و همراه آنان نزد علی بن ابیطالب رفت. یهودیان گفتند:« آمده‌ایم تا از تو سوال کنیم.»
امام علی فرمود:« هر چه می‌خواهید بپرسید.»
رأس الجالوت گفت:« پروردگارت از چه زمان بوده است؟»
امام علی در پاسخ فرمود:« خداوند بوده است، بدون اینکه پدید آمده باشد یا کسی او را پدید آورده باشد. همیشگی است بدون کمیت و کیفیت زمانی. چیزی پیش از او نبوده. او بدون پیشی، پیش از هر پیش است. پایان و نهایتی ندارد. پایان از او جداست و او پایان هر پایان است.»
رأس الجالوت به یهودیان گفت:« بیایید برویم که او عالم‌تر از چیزی است که مردم گمان می‌کنند.»

توضیح: خداوند مرکب از چیستی و هستی نیست. تمام چیستی او، هستی اوست. او وجود محض است و نیازی به آفرینش ندارد. چگونگی تغییر و تغیر در ذات او نیست، زیرا صفات او عین ذات اوست. کمیت و کیفیت زمانی در او راه ندارد، زیرا او برتر از زمان و مکان است. زمان و مکان از مخلوقات اوست و در ذاتش تاثیری ندارد. پیش از خداوند چیزی نیست چون اول بودنش عین ذاتش است. بر همه چیز مقدم است و پایان و نهایتی ندارد، چون آخر بودن او نیز عین ذات اوست.

منابع:

بحارالانوار، ج 40، ص 182، حدیث63 -------- اصول کافی

لغت نامه دهخدا، ج 29، ص 223

مراجعه شود به:

اعتراف معاویه به اعلم بودن حضرت علی علیه السلام

گستردگی علم امام علی علیه السلام