عده ای از یاران پیامبر بودند که همراه با دیگر مهاجرین به
مدینه هجرت کرده بودند. اما به دلیل فقر در مدینه جایی نداشتند و به همین دلیل در قسمتی از
مسجد پیامبر که سکو و سایبانی قرار داشت زندگی می کردند. و لذا به صفه معروف بودند. آنها فقیر ترین مردم بودند اما در عین حال ملازم پیامبر بوده و همراه آن حضرت در مسجد عبادت می کردند.
خداوند آیه ای در وصف آنها فرستاد « ولا تطرد الذین یدعون ربهم بالغداه و العثنی ».
ترجمه: و کسانی که خدایشان را در صبح و شب می خوانند از خود مران ».
پیامبر نیز به آنها توجه ویژه ای داشت و احادیثی در فضیلت آنها فرموده است؛ از میان اّنها می توان «
عمار یاسر »، «
عبدالله بن مسعود »، «
خباب بن الارت »، «
سالم مولی حذیفه الیمانی» را نام برد. این گروه با گسترش و قوی شدن اسلام، صاحب زندگی و مال و مکنت شدند و از فقر بیرون آمدند.
منابع: لغت نامه دهخدا به نقل از کشف المهجوب هجویری.
مراجعه شود به:
نام نخستین مهاجران به مدینه