((ارسطو)) در مباحث ((اخلاق))، مهمترین اصلی را که دنبال می کند، مفهوم ((خیر)) یا ((فضیلت)) است.

او عقیده دارد همه کارهایی که انسان انجام می دهد، برای سود و خیری است که آن را مطلوب می شمارد. هر کسی به چیزی میل دارد؛ اما اگر درست توجه شود، می بینیم هیچ موضودی به غایت و خیر اصلی خود نمی رسد، مگر اینکه همواره وظیفه ای را که برای آن به وجود آمده است، به بهترین نحو اجرا کند.
مثلا شمشیر خوب، شمشیری است که وظیفه خاص شمشیر، یعنی تیز بودن و بریدن را به خوبی انجام دهد و انجام این وظیفه برای شمشیر، فضیلت است.
انسان نیز از این قاعده مستثنی نیست. وظیفه خاص انسان که مختص به اوست، همان خصلتی است که او را از سایر آفریده ها متمایز می سازد و آن __اندیشیدن و تفکر__ است .

بنابراین فضیلت اخلاقی انسان، یعنی
''سپردن زندگانی اش به دست خرد و اندیشه و انجام فعالیتهایش به بهترین وجه تحت رهبری عقل.''

بر همین اساس، اخلاق نیز عبارت از این خواهد بود که:
''بدانیم برای اینکه فعالیتهای انسان با موافقت عقل انجام گیرد، انسان __چگونه__ باید عمل کند. یعنی__ چه وقت__ و __در چه مورد__ و __چگونه__ و __نسبت به چه کسی__ و __برای چه چیزی__ عمل نماید.''

ارسطو برای اخلاقی عمل کردن انسان، راهی اساسی پیشنهاد می کند:
انسان در هر امری، حد وسط میان دو طرف افراط و تفریط را مراعات نماید و به این ترتیب فضیلت اخلاقی عبارت از همین مراعات و انجام عمل معتدلانه خواهد بود.
افراط و تفریط در هر موضوعی خلاف عقل بوده و رذیلت شمرده می شود.

عمده مباحث اخلاق ارسطو به بیان فضایل مختلف و افراط و تفریط در هر یک از آن ها اختصاص داده شده است.به عنوان نمونه، سخاوت فضیلتی است که میان دو رذیلت بخل و اسراف قرارداد .

او در دیگر مباحثش، فضایل را بر می شمارد و بین ((فضائل عقلی)) با ((فضایل نفسانی)) فرق می گذارد. وی مباحث زیادی درباره دوستی و نیز انواع لذت ها دارد که در کتاب اخلاق نیکوماخوس او بیان گردیده است.

او لذایذ را دارای درجات مختلف می داند و بالاترین لذت انسانی را فکر می داند؛ زیرا مخصوص انسان است. کمال انسان، اندیشیدن است که و تفکر، کاری است که ((خدا)) انجام می دهد. انسان با تفکر به خداوند که فکر مطلق است تشبه می جوید.

برای اطلاعات بیشتر، نگاه کنید به:
*((خیر و فضیلت نزد ارسطو))
*((انواع فضایل نزد ارسطو))
*((نظریه دوستی نزد ارسطو))
*((لذت نزد ارسطو))

! منابع

*اخلاق نیکوماخوس
*سیر حکمت در اروپا، صفحه 120
*تاریخ فلسفه غرب، صفحه 120