!ابوطالب یحیی
«421 ق / 1030 م»

پس از درگذشت ((ابوالحسن احمد هارونی))، برادرش ((ابوطالب یحیی)) با عنوان الناطق بالله، امارت یافت، اما فرمانروایی او ظاهراً طولی نکشید و بعد از برادر «یک سال تمام بر نیامده» او نیز درگذشت. با مرگ او امارت ((زیدیه)) در ((استان گیلان|گیلان)) و ((دیلم)) هم مثل امارت آنان در ((طبرستان)) قربانی منازعات خانوداگی و اختلاف های مذهبی شد، خاصه این که، بر خلاف گذشته، علاقه عموم مردم هم در حمایت و تأیید آن ها کاهش یافته بود. این که غلام خدمتکارش به نام عمید، توانست بر ضد مولای خود سید ابو طالب معروف به الثائر، فتنه‏ای راه بیندازد و «مردم گیلان بدو جمع شوند و سید را باز گذاشتند»، نشان از ضعف و تزلزل اعتقاد عامه در حق فرمانروایان زیدیه است. به همین سبب حتی غلبه بعضی داعیان یا مدعیان رهبری، در دوره‏های بعد هم، نتوانست استمرار مذهب «((زیدیه))» را در این نواحی تضمین کند. طریقه اسماعیلی و مذهب امامی که از عهد ناصر کبیر فعالیت تبلیغی آنان قابل ملاحظه شده بود، نقش عمده‏ای در تضعیف مذهب زیدیه در این نواحی باز می‏کرد.