نامش نعمان بن ثابت و مشهور به ابوحنیفه است. از بزرگان علمای
اهل سنت و از
ائمه اربعه اهل سنت است و در نزد ایشان ملقب است به امام اعظم.
روش او در فقه بر قیاس است و مدّت دو سال شاگردی
امام صادق علیه السلام را نموده و سپس از آن حضرت جدا شده و به وادی خود کشانده شده بود.
بارها می گفت: “ لولاالسنتان لهلک النعمان” (اگر دو سال شاگردی محضر امام صادق نبود نعمان هلاک میشد.) به لحاظ تفکر سیاسی ارادتی تمام به محمد و ابراهیم پسران
عبدالله محض داشت و مردم را به بیعت با ابراهیم فتوا میداد و می گفت: شهید در راه ابراهیم مانند شهید در معرکه
بدر است. گفتند چرا خودت نمی روی میگفت: امانات مردم در نزد من زیاد است!!
باری
منصور دوانیقی او را به
بغداد طلبید و به زهر بکشت، وفاتش در سال 150 هجری اتفاق افتاد و قبرش در نزدیک پل
کاظمین معروف است.
منابع:
تحفه الاحباب، شماره 709، ص 537
مراجعه شود به:
ناآگاهی ابوحنیفه
مناظره امام باقر علیه السلام با ابوحنیفه
فتوای غلط ابو حنیفه
سوء استفاده ابوحنیفه
ابوحنیفه و فتوای غلط
ابوحنیفه و علم امام صادق
ابو حنیفه و قیاس