ابوالحسن احمد بن محمد
«270 - 271 ق / 884 م»
با مرگ سید حسن،
خلافت زیدیه به حکم وصیت او به برادرش محمد بن زید رسید. اما چون محمد در آمل نبود، علوی دیگری که داماد داعی و
ابوالحسن احمد بن محمد نام داشت، داعیه خروج یافت و با عنوان «القائم» به مدت ده ماه خلافت محمد بن زید را مواجه با منازعات خانوادگی کرد. اما با ورود محمد زید به ساری «جمادی الاولی 271 ق /
نوامبر 884 م»، مصادره و تعدی های القائم که مردم را به شدت بر ضد او برانگیخته بود، به آمل رفت و بلافاصله از آن جا کوچ و از طریق چالوس عازم سرزمین
دیلم شد. اما چندی بعد به وسیله سپاه محمد بن زید دستگیر و با عدهای از
دیلمیان که او را در این عصیان یاری کرده بودند به ساری اعزام شد که به قول
ابن اسفندیار، از آن پس، دیگر هرگز کسی ایشان را ندید و گفتند که در بین راه به هلاکت رسیدند.
