منو
 صفحه های تصادفی
ائمه فرزندان پیامبر هستند
اهداف و مقاصد سوره‌ها
لباس در فرهنگ اسلام
تکنیک هایی برای تسریع پردازش فایل
آیه مباهله و آیه تطهیر
ویژه نامه درسی شیمی
چاه زمزم
امام علی علیه السلام و راهنمایی عثمان
قطب شمال
تجزیه ناهوازی ماده آلی در آب طبیعی
 کاربر Online
764 کاربر online
تاریخچه ی: آل ابی دلف

در حال مقایسه نگارشها

نگارش واقعی نگارش:1


خاندان ابی دلف

«285 210 ﻫ / 898 864 م»

ورای سلسله‏های بزرگ و پر قدرت در تمام شهرهای اولیه اسلام و از روزگار ظهور طاهریان تا دوران هجوم آل سلجوق، در بسیاری از نواحی ایران، سلاله‏هایی کوچک با حوزه امارت محدود، فرمانروایی محلی کم و بیش طولانی و موروثی به وجود آوردند که هر چند برخی از آنها مدعی انتساب به خاندان‏های قدیم پیش از اسلام بودند، ولی تعدادی دیگر نه ایرانی بودند و نه با خاندانهای قدیم ارتباطی داشتند. با این وجود تمامی آنان، ادامه فرمانروایی خود را در همه حال به نوعی از تأیید یا تقریر ظاهری و رسمی خلیفه بغداد مدیون بودند که اگر گه‏گاه نسبت به خلیفه هم اظهار تمردی می‏کردند، ولی سرانجام با جلب رضایت او ادامه حکومت خود را ممکن می‏ساختند به این ترتیب در اغلب موارد، آنچه که موجب انقراض این خاندان‏ها می‏شد، عصیان آنها بر ضد قدرت متزلزل و بی‏ثبات خلیفه یا معارضان و مدعیانی بود که خلیفه نیز قدرت و تجاوزشان را بر نواحی مجاور، خواه ناخواه تأیید می‏کرد. در واقع قدرت پسران لیث صفار در سیستان و فرمانروایی علویان در طبرستان به سبب همین مخالفت با خلیفه به دست سلاله‏های مورد تأیید خلفا، در معرض انقراض قرار گرفت، چنان که خاندان دابویه در عهد منصور خلیفه، و سلاله قارن در زمان معتصم خلیفه نیز در جبال طبرستان به سبب همین مخالفت با خلافت بود که قدرت و استقلال دیرینه محلی خود را از دست دادند.

در بین این سلاله‏های کوچک که بعضی از آنها مقارن این ایام منقرض شده بودند، خاندان عربی تبار ابی‏دلف در ولایت کرج و در حدود نهاوند و همدان، قدرت محلی خود را مدیون این خلفا بودند. خاندان ابی‏دلف از اعراب بنی عجل، ناحیه ( زمین‏های بخشوده از خراج ) در مشرق نهاوند بین همدان و اصفهان بود که از جانب مأمون خلیفه به ابودلف قاسم بن عیسی عجلی، حاکم اصفهان به اقطاع واگذار شد ( حدود 210 ﻫ/ 864 م ) که این امر زمانی که تا اختلافات داخلی و عصیان نسبت به خلیفه موجبات انقراض آن خاندان را مهیا نکرده بود، به قدرت محلی سلاله ابی‏دلف همچنان در آن نواحی در حد نوعی استقلال داخلی باقی ماند. اعراب عجلی از جمله عشایر بکر بن ایل و همچنین طایفه ربیعه بود که مقارن آغاز فتوحات اسلامی در حدود در آن محل سکونت داشت. گرایش‏های شیعی در بین آنها ظاهرا" تا حدی به سبب اختلاط با موالی کوفی توسعه بیشتر یافت و در عین حال این امر که ابومسلم مروزی از موالی آنها خوانده می‏شد، نقش این طایفه را در نزد عباسیان قابل توجه می‏ساخت.

امارت خاندان ابی دلف نمونه ای از حکومت های کوچک محلی

امارت خاندان ابی دلف نمونه ای از حکومت های کوچک محلی در تبعیت از خلفای بغداد نشان می‏دهد.این تبعیت و وابستگی تام که جز در مواردی نادر به هیچ وجه نقض نمی‏شد، در سکه‏های معدودی هم که از آل ابی‏دلف در دست است، پیداست. ولایت اینارین از جانب خلیفه به عنوان اقطاع دایم به این سلاله واگذار شده بود که آنها در مقابل تأدیه سالانه مبلغی معین به عنوان حق اقطاع می‏پرداختند که این امر آنها را از پرداخت هرگونه مالیات دیگری معاف می‏کرد. با وجود انقراض حکومت محلی آنها، قدرت و اعتباری که در دستگاه خلافت داشتند از بین نرفت به طوری که تا مدتها بعد، برخی از رجال این خاندان در درگاه خلفا همچنان مرجع خدمات بودند. از جمله وزارت خلیفه القایم بامرالله را که مدتی هبه‏الله از احفاد دلف بن ابی‏دلف بر عهده داشت. پسر این وزیر امیر ابونصر معروف به ابن ماکون بود که در حدود سال 475 ﻫ / 1092 ) به قتل رسید، او در عصر خود ادیب و نویسنده پر آوازه‏یی بود که حتی در عهد ایلخانان مغول بقایای این خاندان در قزوین به عنوان صدور ائمه ولایت شهرت و اعتبار داشته‏اند.

با مرگ ابولیلی واپسین فرد مشهور این خاندان که در عین داشتن امارت بر چند خلافت قیام کرده بود، امارت خاندان ابی دلف در 285 ﻫ / 898 م خاتمه یافت.



فرمانروایان آل ابی دلف :






خاندان ابی دلف

«285 210 ﻫ / 898 864 م»

ورای سلسله‏های بزرگ و پر قدرت در تمام شهرهای اولیه اسلام و از روزگار ظهور طاهریان تا دوران هجوم آل سلجوق، در بسیاری از نواحی ایران، سلاله‏هایی کوچک با حوزه امارت محدود، فرمانروایی محلی کم و بیش طولانی و موروثی به وجود آوردند که هر چند برخی از آنها مدعی انتساب به خاندان‏های قدیم پیش از اسلام بودند، ولی تعدادی دیگر نه ایرانی بودند و نه با خاندانهای قدیم ارتباطی داشتند. با این وجود تمامی آنان، ادامه فرمانروایی خود را در همه حال به نوعی از تأیید یا تقریر ظاهری و رسمی خلیفه بغداد مدیون بودند که اگر گه‏گاه نسبت به خلیفه هم اظهار تمردی می‏کردند، ولی سرانجام با جلب رضایت او ادامه حکومت خود را ممکن می‏ساختند به این ترتیب در اغلب موارد، آنچه که موجب انقراض این خاندان‏ها می‏شد، عصیان آنها بر ضد قدرت متزلزل و بی‏ثبات خلیفه یا معارضان و مدعیانی بود که خلیفه نیز قدرت و تجاوزشان را بر نواحی مجاور، خواه ناخواه تأیید می‏کرد. در واقع قدرت پسران لیث صفار در سیستان و فرمانروایی علویان در طبرستان به سبب همین مخالفت با خلیفه به دست سلاله‏های مورد تأیید خلفا، در معرض انقراض قرار گرفت، چنان که خاندان دابویه در عهد منصور خلیفه، و سلاله قارن در زمان معتصم خلیفه نیز در جبال طبرستان به سبب همین مخالفت با خلافت بود که قدرت و استقلال دیرینه محلی خود را از دست دادند.

در بین این سلاله‏های کوچک که بعضی از آنها مقارن این ایام منقرض شده بودند، خاندان عربی تبار ابی‏دلف در ولایت کرج و در حدود نهاوند و همدان، قدرت محلی خود را مدیون این خلفا بودند. خاندان ابی‏دلف از اعراب بنی عجل، ناحیه ( زمین‏های بخشوده از خراج ) در مشرق نهاوند بین همدان و اصفهان بود که از جانب مأمون خلیفه به ابودلف قاسم بن عیسی عجلی، حاکم اصفهان به اقطاع واگذار شد ( حدود 210 ﻫ/ 864 م ) که این امر زمانی که تا اختلافات داخلی و عصیان نسبت به خلیفه موجبات انقراض آن خاندان را مهیا نکرده بود، به قدرت محلی سلاله ابی‏دلف همچنان در آن نواحی در حد نوعی استقلال داخلی باقی ماند. اعراب عجلی از جمله عشایر بکر بن ایل و همچنین طایفه ربیعه بود که مقارن آغاز فتوحات اسلامی در حدود در آن محل سکونت داشت. گرایش‏های شیعی در بین آنها ظاهرا" تا حدی به سبب اختلاط با موالی کوفی توسعه بیشتر یافت و در عین حال این امر که ابومسلم مروزی از موالی آنها خوانده می‏شد، نقش این طایفه را در نزد عباسیان قابل توجه می‏ساخت.

امارت خاندان ابی دلف نمونه ای از حکومت های کوچک محلی

امارت خاندان ابی دلف نمونه ای از حکومت های کوچک محلی در تبعیت از خلفای بغداد نشان می‏دهد.این تبعیت و وابستگی تام که جز در مواردی نادر به هیچ وجه نقض نمی‏شد، در سکه‏های معدودی هم که از آل ابی‏دلف در دست است، پیداست. ولایت اینارین از جانب خلیفه به عنوان اقطاع دایم به این سلاله واگذار شده بود که آنها در مقابل تأدیه سالانه مبلغی معین به عنوان حق اقطاع می‏پرداختند که این امر آنها را از پرداخت هرگونه مالیات دیگری معاف می‏کرد. با وجود انقراض حکومت محلی آنها، قدرت و اعتباری که در دستگاه خلافت داشتند از بین نرفت به طوری که تا مدتها بعد، برخی از رجال این خاندان در درگاه خلفا همچنان مرجع خدمات بودند. از جمله وزارت خلیفه القایم بامرالله را که مدتی هبه‏الله از احفاد دلف بن ابی‏دلف بر عهده داشت. پسر این وزیر امیر ابونصر معروف به ابن ماکون بود که در حدود سال 475 ﻫ / 1092 ) به قتل رسید، او در عصر خود ادیب و نویسنده پر آوازه‏یی بود که حتی در عهد ایلخانان مغول بقایای این خاندان در قزوین به عنوان صدور ائمه ولایت شهرت و اعتبار داشته‏اند.

با مرگ ابولیلی واپسین فرد مشهور این خاندان که در عین داشتن امارت بر چند خلافت قیام کرده بود، امارت خاندان ابی دلف در 285 ﻫ / 898 م خاتمه یافت.



فرمانروایان آل ابی دلف :





تاریخ شماره نسخه کاربر توضیح اقدام
 پنج شنبه 20 اسفند 1383 [08:16 ]   2   نغمه آذربویه      جاری 
 پنج شنبه 20 اسفند 1383 [08:01 ]   1   نغمه آذربویه      v  c  d  s 


ارسال توضیح جدید
الزامی
big grin confused جالب cry eek evil فریاد اخم خبر lol عصبانی mr green خنثی سوال razz redface rolleyes غمگین smile surprised twisted چشمک arrow



از پیوند [http://www.foo.com] یا [http://www.foo.com|شرح] برای پیوندها.
برچسب های HTML در داخل توضیحات مجاز نیستند و تمام نوشته ها ی بین علامت های > و < حذف خواهند شد..