عمر بن سعد « عبدالله بن زهیر ازدی» را بر گروهی از سپاهیان که اهل مدینه بودند، امیر قرار داد. و «
قیس بن اشعث » را به فرماندهی قبیله ربیعه و کنده گمارد.
« عبدالله بن ابی سیره جعفی» را بر سپاهیان مذحجی و اسذی امیر ساخت و «
حر بن یزید ریاحی » را به فرماندهی قبیله تعمیم و همدان گمارد. همه این گروه ها در صحنه جنگ با امام حسین (علیه السلام) حضور داشتند. جز حربن یزید که توبه کرد و به اردوی امام (علیه السلام) رفت و به شهادت رسید.
عمر بن سعد، بعد از این تقسیم مسئولیتها - که ریشه قومی داشت - «
عمرو بن حجاج زبیدی» را بر میمنه لشگر و
شمر بن ذی الجوشن » را بر میسره و «
عروه بن قیس احمسی » را بر سواره نظام و «
شبت بن ربعی » را بر پیاده نظام خود گمارد و پرچم را به «
درید » غلامش سپرد.
1- ممکن است مراد از مدینه در این جا همان کوفه باشد، زیرا بعید به نظر می رسد که اهالی مدینه در لشگر عبید الله شرکت کرده باشند و شاید هم گروهی از اهل مدینه که به کوفه آمده و در آن جا سکنی گزیدند مراد باشد، زیرا کوفه شهری بود که از ملیتهای مختلف تشکیل شده بود.
2- کامل ابن اثیر، ج 4، ص 60.
منابع: قصه کربلا، ص 258.
مراجعه شود به:
دعای امام علیه السلام در صبح عاشورا