رشد روزافزون محبوبیت سینما ، نبودن قوانین و مقررات مدون ، نادیده گرفتن حق تولید کنندگان از سوی سینماداران و توزیع کنندگان ، رقابت های حریصانه و ... ، تسلط تولید کنندگان اصلی را بر صنعت سینما در معرض خطر قرار داده بودند. علاوه بر این مقامات رسمی و گروه های اصلاح طلب ، که رشد سریع این رسانه جدید و استقبال بی سابقه از آن ، مضطرب شان ساخته بود ، خواستار اعمال نظارت بر سینما و سانسور فیلم ها شده بودند.
در اواخر 1908 ، قدرتمندترین تولید کنندگان فیلم در آمریکا به رهبری شرکت های ادیسون و بایوگراف در پی آن بر آمدند تا صنعت سینما را در آمریکا به ثبات برسانند و به نوعی از منافع خود دفاع کنند ، به همین خاطر « کمپانی دارندگان حق انحصاری تصویر متحرک » (Motion Picture Patents Company) را با نام اختصاری ام.پی.پی.سی ( MPPC ) تشکیل دادند. اعضای MPPC علاوه بر شرکت ادیسون و بایوگراف عبارت بودند از ویتاگراف ( Vitagraph) ، سلیگ پالی سکوپ ( Selig Polyscope ) ، اسانی(Essanay ) ، کالم (Kalem) ، لوبین( Lubin ) ، برادران پاته( Pathe Freres ) ، کلاین اپتیکال( Klein Optical ) ( بزرگترین پخش کننده فیلم های خارجی ) و ... .
عکسی که اعضای MPPC بعد از بستن قرارداد با یکدیگر انداختند
MPPC که به تراست شهرت یافت بر آن شد تا همه جنبه های این صنعت را ، با صدور پروانه و تضمین پرداخت حق امتیاز تحت نظارت خود در آورد. بر اساس قوانینی که تراست تعیین کرده بود ، استفاده از دستگاه های ساخته شده به وسیله کارخانه ها و نیز عرضه فیلم خام تنها در اختیار تهیه کنندگانی قرار می گرفت که پروانه داشته باشند ، برای اجاره فیلم های داخلی و خارجی قیمت تعیین می شد ، فیلم های MPPC تنها در اختیار پخش کنندگان دارای پروانه قرار می گرفت و آنها نیز به نوبه خود موظف بودند فیلم ها را به نمایش دهندگان دارای پروانه اجاره دهند و ... .
MPPC در این دوران رشد و تغییرات بی سابقه در سینما ، با استاندارد کردن نمایش فیلم ، بالا بردن کارایی پخش و متعادل کردن قیمت ها بر اساس سیاست انحصار طلبی اش موجب شد صنعت سینمای آمریکا تا حدودی ثبات پیدا کند. تهیه کنندگان کمپانی های صاحب امتیاز با در اختیار داشتن بهترین دستگاه ها و فیلم های خام مرغوب ، بهترین فیلم های تجاری را می ساختند. فیلم های MPPC از نظر روایی غالبا فاقد خلاقیت بودند اما از تکنیک های خوبی برخوردار بودند و نیز فروش خوبی هم داشتند. همچنین این امتیازها و موفقیت ها موجب شد بسیاری از پخش کنندگان خارجی با اشتیاق با آنها معامله کنند.
اگر همه چیز به درستی پیش می رفت MPPC می توانست همه صنعت سینمای آمریکا و قسمت اعظمی از سینمای غرب را تحت سلطه کامل خود در آورد ، اما زد و بندهای پشت پرده و طبیعت تبانی جوی این گونه سیاست ها ، موجب نارضایتی برخی اعضاء و عکس العمل آنها نسبت به تراست شد و سرانجام آن را از هم پاشاند. علاوه بر این سیاست تنگ نظرانه تراست مبتنی بر از میان برداشتن توزیع کنندگان و سینماداران غیره وابسته ، نتیجه معکوس داد. این روش های سخت گیرانه موجب شد که از طرفی گروه قدرتمندی از تولیدکنندگان مستقل سر بر آورند و از طرف دیگر MPPC را در مقابله با رقیبان منزوی کرد. تقریبا از همان آغاز تاسیس MPPC جبهه ای گسترده از نمایش دهندگان مستقل بر ضد MPPC شکل گرفت و پخش کنندگان که در حدود 2000 یا بیشترتخمین زده شده اند نیز یک اتحادیه تجاری به نام انجمن مستقل حفظ منافع سینمایی( Independent Film Protective Assocation ) تشکیل دادند تا در مقابل تراست از نظر مالی و حقوقی از خود حمایت کنند. همچنین سازمان قدرتمند دیگری به نام کمپانی پخش و فروش تصاویر متحرک ( Motion Picture Distributing And Sales Company) موفق شد در شهرهای بسیاری تبادل فیلم را تحت پوشش خود در آورد. سرانجام این شرکت های مستقل در کمتر از دو سال با یکدیگر متحد شدند و در 1912 در دو جبهه متخاصم به مقابله با تراست پرداختند: کمپانی تامین متقابل فیلم( Mutual Film – Supply Company ) که با نرخ بیست حلقه در هفته به تهیه کنندگان مستقل فیلم اجاره می داد و کمپانی تولید فیلم یونیورسال ( Universal Film Manufacturing Company ) که برای کمپانی های مستقل فیلم تامین می کرد. این شرکت های مستقل به تدریج در هم ادغام شدند و به تقلید از MPPC به صدور پروانه نمایش پرداختند. این اقدامات آنها را به رقیبی بزرگ برای تراست تبدیل کرد.
در حالی که اعضای تراست با لجبازی بر ساخت فیلم های تک حلقه ای اصرار داشتند این کمپانی های مستقل به تولید گسترده فیلم های چند حلقه ای روی آوردند و به این ترتیب تراست ضعیف تر و آنها بیش از پیش قویتر شدند. علت پافشاری تراست بر فیلم های تک حلقه ای آن بود که آنها گمان می کردند تماشاگر حوصله آن را که بیش از چند دقیقه در یک جا بنشیند ندارد ( این فرض چندان هم بی ربط نبود ، زیرا تماشاگران اولیه عمدتا کارگران بی سواد و یا مهاجرانی بودند که تسلط کافی به زبان انگلیسی نداشتند و به این ترتیب حوصله چندانی برای فیلم های بلند و غیر قابل درک نداشتند) ، اما سینما در مسیری گام بر می داشت که آینده را غیر قابل پیش بینی کرده بود ، از جمله این که فیلم های چند حلقه ای نه تنها از سوی تماشاگران طرد نشدند بلکه نشان دادند آینده سینما در دستان فیلم های چند حلقه ای است. به هر حال اقدامات جاه طلبانه تراست مانع از آن شد که بتواند با زمان پیش برود و از طرف دیگر به تدریج رقبا توانستند بر صنعت سینمای امریکا تسلط یابند. MPPC تا سال 1915 در مقام موسسه ای قانونی به کار خود ادامه داد ، اما در این سال سرانجام تلاش رقبا که مبارزه ای حقوقی را طی این سال ها بر ضد تراست به راه انداخته بودند به ثمر نشست و MPPC بر اساس قانون ضد تراست ، غیر قانونی اعلام شد. به این ترتیب MPPC که عملا در سال 1912 تسلط و قدرت خود بر سینما را از دست داده بود رسما منحل شد و جای آن را غول های نو خاسته هالیوود گرفت ، غول هایی که بسیاری شان با مقاومت در مقابل تلاش تراست برای اعمال سلطه انحصاری بر صنعت سینما جایگاهشان را در این صنعت استحکام بخشیده بودند.
از پیوند [http://www.foo.com] یا [http://www.foo.com|شرح] برای پیوندها.
برچسب های HTML در داخل توضیحات مجاز نیستند و تمام نوشته ها ی بین علامت های > و < حذف خواهند شد..
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
