عنوان : زخم معده کاربر :حسین خادم

زخمی است که در دیواره معده بوجود می آید و نشانه عمده آن درد سوزنده در ناحیه معده می باشد. غالبا هنگامی این درد به وجود می آید که معده خالی باشد در این موقع فرد با احساس درد باید به پزشک متخصص مراجعه کند.

فرد مبتلا به زخم معده باید از خوردن غذاهای سرخ کرده و ادویه دار و همچنین غذاهای پرحجم خوددداری نماید و از موادی مانند شیر بیشتر استفاده نماید تا با برنامه غذایی مناسب در راه درمان سریعتر اقدام کرده باشد.

عنوان : مراقبت‌های تغذیه‌ای در زخم معده کاربر :سبحانی

!مراقبت‌های تغذیه‌ای در زخم معده
در اوایل قرن گذشته ، رژیم غذایی نقش مهمی را در درمان بیماری زخم پپتیک ایفا می‌کرد. بدین منظور برای بیماران رژیم غذایی بلاند تجویز می شد و بیماران به کاهش در حجم وعده‌های غذایی و افزایش در تعداد وعده‌ها تشویق می‌شدند. بمنظور اجتناب از تحریک مکانیکی زخم یا زخمهای در حال التیام ، غذاهای پوره شده توصیه می‌شده است. شیر جزء اصلی‌ترین مواد غذایی در این رژیم‌ها بوده است. تجویز چنین رژیم‌هایی بوده است. تجویز چنین رژیم‌هایی بر مبنای تجربیات بالینی که نشان ‌می‌دادند غذا خوردن باعث برطرف کردن درد زخم می‌شود و همچنین آندسته از یافته‌ها آزمایشگاهی که نشان می‌دادند غذا ، بویژه غذاهای پرپروتئین ، باعث خنثی‌سازی اسید معده می‌گردد، بوده است. اگر چه غذاهای پروتئینی باعث خنثی‌سازی موقتی ترشحات معدی می‌گردند، ولی آنها ترشح گاسترین و پپسین را نیز تحریک می‌کنند. با اینکه چنین رژیم‌هایی بطور گسترده‌ای در طول چندین دهه استفاده می‌شده است، ولی هیچ مبنای علمی برای تایید آنها وجود نداشته است. کارآزمایی‌های کنترل شده در سالهای 1950 نشان دادند که این رژیم‌ها در مقایسه با رژیم‌های غذایی عادی هیچ مزیتی در تسریع التیام زخم یا رفع علائم بیماری ندارند.

نظر مبتلایان به زخم معده در مورد بعضی از مواد غذایی که موجب افزایش درد معده در آنها می‌شود

بسیاری از مبتلایان به زخم‌های پپتیکی اظهار می‌دارند که غذاهای خاصی باعث ایجاد ناراحتی در ناحیه اپی‌گاستر آنها می‌شود. قهوه و کافئین هر دو باعث تحریک ترشح اسید می‌گردند و ممکن است فشار اسفنکتر تحتانی مری را نیز کاهش دهند. با این حال ، بجز افزایش ترشح اسید و احساس ناراحتی بعد از مصرف آنها ، هیچکدام عامل ایجاد بیماری زخم پپتیک نمی‌باشند. بعضی از ادویه‌ها ، بویژه فلفل سیاه و قرمز ، می‌توانند باعث فرسایش سطحی مخاط گردند. مصرف مقدار زیادی الکل نیز ممکن است باعث آسیب مخاطی سطحی شود و باعث تشدید بیماری با ایجاد اختلال در درمان آن گردد. با این وجود بنظر نمی‌رسد که مصرف مقادیر متوسط الکل باعث ایجاد بیماری زخم پپتیک شود، مگر اینکه بطور همزمان عوامل خطر دیگر بیماری وجود داشته باشند. با این حال ، با توجه به اینکه بعضی مشروبات الکلی (مانند شراب و آبجو) حتی در مقادیر متوسط نیز باعث افزایش شدید در ترشح اسید معدی می‌شوند، پرهیز از مصرف آنها در بیمارانی که علائم بیماری زخم پپتیک را نشان می‌دهند، لازم می‌باشد.
اسیدیته غذاهای مصرفی در مبتلایان به زخمهای پپتیک اهمیت زیادی ندارد مگر اینکه بیمار علاوه بر زخم پپتیک دچار ضایعات و زخمهایی در دهان یا مری نیز باشد. اسیدیته بسیاری از غذاها بطور قابل توجهی پایین‌تر از PH آب پرتقال و آب گریپ‌فروت مابین 2/3 تا 6/3 بوده و PH نوشابه‌های معمولی نیز تقریبا بین 8/2 تا 5/3 می‌باشد. از این رو بنظر نمی‌رسد که PH آب میوه‌ها و نوشابه‌ها باعث ایجاد زخم پپتیکی شود یا اینکه اختلال قابل ملاحظه‌ای در التیام زخمها بوجود آورد. بعضی از بیماران با مصرف غذاهای اسیدی احساس ناراحتی می‌کنند ولی چندین پاسخی در تمام بیماران دیده نمی‌شود و ممکن است این علائم تا حدودی با سوزش سر دل مرتبط باشند.

عنوان : توصیه‌هایی به بیماران مبتلا به زخم معده کاربر :سبحانی

!توصیه‌هایی به بیماران مبتلا به زخم معده

در عمل ، توصیه شده است که مبتلایان به زخمهای پپتیک از مصرف بعضی از ادویه‌ها ، الکل ، و قهوه (کافئین‌دار و فاقد کافئین) اجتناب کنند؛ رژیم غذایی کافی و متعادلی داشته باشند؛ و در صورت داشتن کمبودهای تغذیه‌ای ، از مکمل استفاده نمایند. بعلت اینکه در این بیماران احتمال انسداد مجرای خروجی معده وجود دارد خوب جویدن غذاها و اجتناب از مصرف پوست مواد غذایی (پوست میوه‌ها و سبزیجات) ، بویژه در بیمارانی که فاقد دندان می‌باشند یا دندانهای مصنوعی دارند، توصیه معقولی می‌باشد. سوء تغذیه در مبتلایان به زخمهای پپتیک می‌تواند بر سلولهایی مانند سلولهای لوله گوارش که تقسیم سریعی دارند، تاثیر منفی داشته باشد. بنابراین جلوگیری از ایجاد کمبودهای تغذیه‌ای و برطرف‌کردن آنها می‌تواند در حفاظت علیه بیماری زخم پپتیک موثر باشد و همچنین ممکن است در التیام زخمها نیز تا حدودی سودمند باشد. در ار تباط با تعداد وعده‌های غذایی روزانه در مبتلایان به زخمهایی پپتیکی تواق کلی وجود ندارد. وعده‌های کم حجم و متعدد ممکن است در برطرف کردن احساس ناراحتی و درد ، جلوگیری از رفلاکس اسید ، و تحریک جریان خون معدی تا حدودی سودمند باشند ولی افزایش در تعداد وعده‌ها میزان کل ترشح اسید را نیز افزایش خواهد داد. با این حال ، توصیه شده است که مبتلایان از مصرف وعده غذایی حجیم قبل از خواب اجتناب کنند.
از آنجائیکه عفونت هلیکوباکترپیلوری و آسیبل پپتیکی منجر به پاسخهای التهابی در این بیماران می‌شود، استفاده از آنتی‌اکسیدان‌ها ، اسیدهای چرب خانواده امگا-3 و فیتوکمیکالهای مختلف در این بیماران مورد توجه قرار گرفته است. در مطالعات اولیه‌ای که بر حیوانات آزمایشگاهی انجام شده است، اسیدهای چرب امگا-3 و امگا-6 هر دو تا حدودی اثرات مفیدی را نشان داده‌اند ولی چنین نتایجی در کارآزمایی‌های بالینی دیده نشده است. بعلاوه ، در ارتباط با نقش احتمالی فیبر غذایی در بیماران زخم پپتیک نیز مباحث جدیدی مطرح شده است و بعضی مطالعات نشان داده‌اند که میزان بازگشت مجدد بیماری زخم پپتیک در بیمارانی‌که رژیم غذایی کم فیبر مصرف می‌کنند بالاتر از بیمارانی است که رژیم غذایی آنها پرفیبر می‌باشد.

عنوان : اثر شیر در زخم معده کاربر :حسین خادم

!اثر شیر در زخم معده

در گذشته شیر یک غذای مهم در رژیم غذایی که در درمان زخمها استفاده می‌شد، بوده است و علت مصرف آن این بوده است که تصور می‌شد شیر باعث خنثی‌سازی محتویات معدی می‌شود. اگر چه پیرو بسیاری از غذاهای دیگر می‌توانند بطور موقتی اثر خنثی‌کننده داشته باشند، ولی بعلت اینکه محتوی کلسیم و پروتئین شیر بالا است، یک تحریک کننده قوی ترشح اسید نیز می‌باشد. از آنجائیکه شیر بطور موقتی اسید معده را خنثی می‌سازد ولی متعاقب آن ترشح اسید را افزایش می‌دهد، مصرف متناوب و مکرر شیر برای درمان زخمهای پپتیکی توصیه نشده است.

عنوان : درمان زخم معده کاربر :سبحانی

!درمان زخم معده
اهداف درمانی در مبتلایان به زخم معده پپتیک شامل برطرف کردن علائم ، التیام زخم و معالجه بیماری (زخمهای ناشی از عفونت با هلیکوباکترپیلوری) و یا پیشگیری از بازگشت مجدد بیماری (زخمهای ناشی از مسکنهای NSAID) می‌باشد. درمان باید بر معالجه عفونت هلیکوباکتر پیلوری (در صورت وجود) ، یا خنثی‌سازی اسید بوسیله داروهای که اثر ضدترشحی دارند مانند آنتاگونیستهای گیرنده H2 مثل رانیتیدین و فاموتیدین و سایمتیدین ، آنتی‌کولینرژیک‌ها، بازدارنده‌های پمپ پروتون مثل دسته داروهای امپرازول و ... ، یا پروستاگلندین‌ها متمرکز گردد. آنتی اسیدها و دارهای محافظت‌کننده مخاط مانند سوکرالفات ، دیگر بعنوان عوامل اصلی درمان‌کننده در این این بیماران مورد استفاده قرار نمی‌گیرند. بهترین روش درمانی برای زخمهای ناشی از NSAID ، متوقف ساختن مصرف NSAID و استفاده از داروهای ضدترشحی برای التیام زخم می‌باشد. در صورتیکه این بیماران دچار عفونت با هلیکوباکترپیلوری نیز باشند، درمان دارویی برای ریشه‌کن‌سازی عفونت نیز لازم می‌باشد. در صورتی‌که علی‌رغم ریشه‌کن‌‌سازی هلیکوباکترپیلوری و استفاده از دارو درمانی‌های مختلف زخم پپتیک بهبود نیابد، و یا در شرایط اضطراری مانند سوراخ‌شدگی ، خونریزی ، و انسداد مجرای خروجی معده ، بناچار از روشهای جراحی استفاده خواهد شد.