زبیر که یکی از آتش افروزان اصلی
جنگ جمل بود، وقتی بوی شکست را احساس کرد، تصمیم به فرار به سوی
مدینه گرفت، آن هم از میان مردم قبیله « احنف بن قیس » که به نفع
امام علی علیه السلام از شرکت در نبرد خودداری کرده بودند.
رئیس قبیله از کار ناجوانمردانه زبیر سخت خشمگین شد، زیرا او بر خلاف اصول انسانی، مردم را فدای خود کرده بود و اکنون می خواست از میدان جنگ بگریزد.
یک نفر از یاران احنف به نام « عمر بن جرموز » تصمیم گرفت انتقام خون‌های ریخته شده را از زبیر بگیرد؛ به همین جهت او را تعقیب کرد و وقتی زبیر در نیمه راه برای نماز ایستاد، از پشت سر به او حمله کرد و او را کشت، اسب و انگشتر و سلاحش را برداشت و جوانی را که همراه او بود، به حال خود گذاشت. جوان نیز زبیر را در « وادی السبّاع » به خاک سپرد.
منابع:
