مقدمه
ستارگانی که در آسمان مشاهده می‌شود نمی‌توانند برای همیشه بدرخشند، زیرا در نهایت انرژی آنها به پایان خواهد رسید و ستاره خاموش خواهد شد. حتی درخشنده‌ترین ستارگان در آسمان فقط می‌توانند چندین میلیون سال بدرخشند و انرژی از خود گسیل کنند.
|
|
گسترش میان سالی
تشعشع واکنشهای هسته‌ای داخلی ، لایه‌های
بیرونی غول سرخ را به بیرون می‌رانند. توأم
با انبساط ، لایه‌های بیرونی سرد می‌شوند
و رنگشان از زرد به قرمز تغییر می‌کند.
|
تحول یک ستاره
وقتی
ستاره‌ای متولد می‌شود به مرحله‌ای می‌رسد که انرژی آن تقریبا بطور کامل توسط واکنشهای سوختن هیدروژن و تبدیل
هیدروژن به
هلیوم تأمین می‌شود. بیشتر عمر ستاره در این مرحله سپری می‌شود که اصطلاحا گفته می‌شود ستاره روی
رشته اصلی قرار دارد. به عنوان مثال
خورشید یا هر ستاره دیگر هر بار که 4 اتم هیدروژن یک اتم هلیوم را بوجود می‌آورند انرژی تولید می‌کند که برای این ، مقدار زیادی از انرژی خورشید در هسته خود 700000 عمر یک ستاره بر حسب جرم ستاره مورد تحقیق قرار می‌گیرد بطوری که هر چه
قدر ستاره‌ای بیشتر باشد زمان تحول آن رشته اصلی کوتاهتر خواهد شد و برعکس عمر ستارگان کم جرمتر بر روی رشته اصلی به مراتب بلندتر است و این بدین علت است که ستارگان کم جرمتر انرژی خود را با آهنگ کمتری مصرف می‌کنند.
میلیون کیلوگرم هیدروژن را مصرف می‌کند. اگر چه این عدد بسیار بزرگ است ولی مقدار کمی از جرم هیدروژن موجود در ستاره است و خورشید با این احتمال بیلیونها سال دیگر نیز همچنان خواهد درخشید و نیز بیشتر عمر خود را روی رشته اصلی خواهد گذراند.
سنین بالا
هنگامی که ستاره هیدروژن خود را سوزاند و مقداری از این هیدروژنها طی واکنشی به هلیوم تبدیل شد و به مرحله‌ای رسید که مرکز ستاره کاملا از هیدروژن خالی شد و ستاره فقط هلیم خواهد داشت و ستاره مجددا به چشمه دیگر انرژی یعنی گرانش روی خواهد آورد. و برای اینکه از هسته ستاره واکنشهای جدید صورت گیرد لازم است که هسته ستاره متراکم شود تا دمای آن افزایش پیدا کند و در این دما باهم جوش کند و مقداری عنصر کربن و مقدار زیادی انرژی تولید کند.
برای تراکم هسته ، انرژی پتانسیل گرانشی آزاد شده لایه‌های خارجی را مجبور به بزرگتر شدن می‌کند و در نتیجه ستاره بزرگتر شده و رنگ آن سرخ می‌شود. این تراکم و انبساط لایه‌های خارجی تا زمانی ادامه پیدا می‌کند که واکنشهای هلیوم سوز در هسته ستاره شروع شود بدین ترتیب دمای سطحی ستاره کاهش پیدا می‌کند و به ستاره بسیار بزرگ با رنگ سرخ و با دمای کم تبدیل می‌شود و بسته به جرمش غول یا ابر غول سرخ می‌شود. در مورد ستاره
منظومه شمسی خورشید این جریان میلیاردها سال طول می‌کشد و دمای سطحی آن تا 3000 درجه کلوین کاهش می‌یابد.
مباحث مرتبط با عنوان
