مفاهیم پایه

از همجوشی هسته‌ای سبک به هسته‌ای سنگین‌تر ، ممکن است اختلاف انرژی‌های پیوندی آزاد شود. انرژی جنبشی دو هسته‌ای که بخواهند با هم برخورد کنند بایستی به قدر کافی زیاد باشد تا بر نیروی دافعه الکتریکی متقابل بین آنها غلبه کند.

این انرژی جنبشی ممکن است از درجه حرارت بالا همانند داخل ستاره‌ای ، یا از یک منشا غیر گرمایی همانند انرژی حاصل از برخورد ذرات پرتوی کیهانی یا شارهای (Flax) ذرات پرانرژی در جو ستارگان ، ناشی شود. واکنش های هسته‌ای که در دمای بالا انجام می‌شوند ، واکنش‌های گرما - هسته‌ای نام دارند.

واکنش گرما - هسته‌ای در ستارگان

فازهای اصلی تکامل ستاره ، از همجوشی گرما - هسته‌ای پروتونها به هسته‌های هلیوم He ، سپس هسته‌های He به هسته‌های کربن C و غیره ، مشخص می‌شود. برای مثال ، یک ستاره چگال با جرم 10 برابر خورشید ، در حدود 10⁴ مرتبه بیشتر از خورشید ، انرژی گسیل می‌کند.

ستاره ، چنین شارهای عظیمی از انرژی را توسط واکنش‌های گرما هسته‌ای ، در اعماق داخلی خود ، بطور تدریجی با تبدیل هیدروژن H به هلیوم He و سپس عناصر سنگین‌تر تا رسیدن به آهن Fe ، و هم زمان ، انرژی آزاد شده توسط پیوند را تولید می‌کند.

نتایج نوین واکنش گرما - هسته‌ای

واکنش‌های گرما هسته‌ای در نواحی داخلی ستاره ، دارای تاثیر دوگانه‌ای هسته‌اند:

• اتم‌های سنگین‌تر از هیدروژن اولیه ، از آن تولید شده و شوند «هسته سازی Nucleo Synthesis ).
• انرژی پیوندی آزاد شده ، به تابش هسته‌ای تبدیل می‌شود.
• عمر ستارگان و وجود کلیه عناصر شیمیایی (به استثنای عناصر سبک) ، نتیجه روی دادن برهمکنش‌های قوی بین نلکئونها در اعماق داخلی ستارگان است.
• ساختمان و تکامل ستارگان ، و نیز تشکیل عناصر سنگین‌تر به واکنش‌های گرما هسته‌ای مربوط است.

مباحث مرتبط با عنوان

• الکترون
• انرژی جنبشی
• انرژی همبستگی هسته
• برهمکنش قوی هسته‌ای
• تشعشع هسته‌ای
• تکامل ستارگان
• ساختمان درونی ستاره
• ستاره چگال
• نیروی الکتریکی
• هسته
• هسته سازی
• واکنش گرما - هسته‌ای در ستارگان
• همجوشی هسته‌ای