1- انتشار خبر قرارداد موجب اعتراض سران مشروطه و عده ای از رجال دولت گردید.
2- دولت ایران به وسیله وزارت خارجه و مشیرالدوله (حسن پیرنیا) که در آن زمان سفیر ایران را دربار روسیه بود به این معاهده اعتراض کرد.
3- مجلس شورای ملی عدم رسمیت این معاهده را که برخلاف حق و عدالت و استقلال ایران بود اعلام نمود ولی کسی به این اعتراضات جوابی نداد.
4- کمیته شدن مشروطه در جلسه 22 محرم 1326 هجری قمری در برابر این جنایت سیاسی قیام کردند. به این اعتراض از رهبران عموم مجامع و انجمنهای مشروطه طلب دعوت شده بود.
5- ملک المتکلمین در این اجتماع اعتراض آمیز نطق پرشوری درباره قرارداد و مظالم روسیه تزاری و گله و شکایت از انگلیس ایراد نمود. این نطق چنان هیجانی در شنوندگان پدید آورد که (علاالدوله که معروف بود مرد سخت دلی است در آن مجلس سرخود را به دیوار می زد و بی اختیار گریه می کرد.
6- خشم و غضب و هیجانی که در میان ملت ایران از انعقاد قرارداد 1907 تولید شده بود، و در تمام جهان انعکاس پیدا کرده بود. زمامداران لندن و روسیه را بر آن داشت که منفقاً اعلام بدارند که معاهده کمترین لطمه ای به استقلال و حق حاکمیت ایران وارد نمی آورد و فقط دولت روس و انگلیس برای حسن تفاهم در سیاست این معاهده را منعقدن نموده اند. ولی پیشامدهای بعد بر همه ثابت کرد که این اعلامیه به کلی خالی از حقیقت بود.
|
|
|
|
