مُحَسّر مکانی است میان مشعر و منی که بر اساس روایات تاریخی، اصحاب فیل و سپاهیان
ابرهه در همین نقطه هلاکت رسیدند و چون یاران ابرهه به سبب این شکست حسرت خوردند، این وادی به مُحَسّر مشهور گشت. مُحَسّر اسم فاعل از حَسَّر به معنای از پا افتادن است.
وادی نیز به معنای دره یا مکان جاری شدن رود است. رودی که در مُحَسّر جاری می شده به وادی یا دره « عُرفَه » می ریخته است. بعضی نیز آن را نام رودخانه ای دانسته اند.
وادی مُحَسّر نه جزو منی و نه جز مشعر است. حاجیان پس از گذشتن از مشعر به مُحَسّر رسیده و سپس وارد منی گردند. مستحب است آنان این مکان را مقداری سریع پشت سر گذاشته یا در آن بدوند و جایز نیست که در آنجا بمانند و توقف کنند.
طول مُحَسّر 3812 متر و نقطه پایان آن مأزمین (دو کوه بین
مشعر و
منی) است.
در کتب مناسک آمده است که نباید تا قبل از طلوع آفتاب از این وادی گذشت و به منی وارد شد.
