اصبغ بن نباته می گوید: از امام حسین علیه السلام سئوال کردم سرور من از چیزی می پرسم که به آن یقین دارم و آن از اسرار خداوند که نزد شما نهاده شده است.
فرمود: ای اصبغ آیا می خواهی گفتگوی رسول خدا را با ابی دون (ابابکر) در روز مسجد قبا مشاهده کنی؟
گفتم: این همان چیزی است که می خواهم.
فرمود: بایست.
ناگاه در آن هنگام من و ایشان در کوفه بودیم پس نگاه کردم و قبل از این که چشم بر هم بزنم مسجد را مشاهده کردم پس امام حسین علیه السلام به من تبسمی کرد، آن گاه فرمود: ای اصبغ! به راستی که به سلیمان بن داود باد عطا شد (صبحگاهان مسیر یک ماه را می پیمود و عصرگاهان مسیر یک ماه را) و به یقین بیش از آنچه به سلیمان عطا شده است به من عطا شده است.
گفتم: به خدا سوگند راست می گویی از فرزند رسول خدا!
حضرت فرمود: ما کسانی هستیم که علم کتاب و بیان آنچه در آن است نزد ماست و آنچه نزد ماست نزد هیچ کس نیست؛ چون ما اهل سرّ خدا هستیم؛ سپس تبسمی به من کرد، آن گاه فرمود: ما آل الله و وارثان پیامبریم .
گفتم: خدا را بر این امر سپاس می گویم به من فرمود: داخل شو! و من داخل شدم، نگاه کردم و دیدم رسول خدا در محراب نشسته و نگاه کردم دیدم امیرالمومنین یقه اعسر (ابوبکر یا عمر) را گرفته است و پیامبر را مشاهده کردم دیدم انگشت به دهان می گزد و می گوید: بعد از من تو و اصحابت چه بد کردید! لعنت خدا و لعنت من بر شما باد.
منابع: بحار الانوار، ج 44، ص 184- مناقب آل ابی طالب، ج4، ص 52.
مراجعه شود به:
علم امام به افراد
