مهتدی خلیفه عباسی

«256 - 255 ق / 870- 869 م»

با قتل المعتز بالله به دست ترکان، ابو عبدالله محمد پسر واثق که لقب المهتدی بالله داشت به جای او خلیفه شد.
وی مردی دیندار و پرهیزکار بود، که از همان آغاز خلافت به جلوگیری از فساد و سفارش در امر به معروف و نهی از منکر پرداخت. بنا به گفته مسعودی او در میان خلفای عباسی، همانند عمربن عبدالعزیز در بنی امیه بود.

وی بنایی ساخت که هر روز خود بر ایوان آن می‏نشست و به درخواست ها و گلایه‏های مردم رسیدگی می‏کرد، بر علیه بیدادگری ها بر می‏خاست، در رفتار و کردار با مردم بسیار فروتن بود و ظروف طلا ونقره را به سود بیت المال به فروش می‏رساند.

مهتدی به کمک غلامان بربر و مردم، بر آن بود که دست ترکان را از دربار کوتاه کند، کاری که پیشینیان او جرأت آن را نداشتند، اما هنگام اجرای این سیاست، بربرها گریختند و مردم نیز او را یاری نکردند و پیش از آن که خلیفه فرصتی دیگر برای این کار به دست آورد به دست غلامان ترک به قتل رسید.