یوسف بن اسباط از پدرش نقل می کند که می گوید:
من پیش از طلوع آفتاب وارد
مسجد کوفه شدم و جوانی را دیدم که مشغول مناجات با پروردگارش بود و در سجده می‌گفت:«
سجد وجهی متعفراً فی التراب لخالقی و حقّ له » ( صورتم را بر خاک می‌نهم و برای خالقم سجده می‌کنم؛ و او حق دارد برای او سجده کنم.)
جلوتر رفتم و دیدم
حضرت علی بن الحسین علیه السلام است. آفتاب که درآمد، نزد او رفتم و عرض کردم:« یا ابن رسول الله، خود را به زحمت و سختی می‌اندازید در حالی که خداوند شما را برتری داده است!»
امام مدتی گریست و سپس روایت زیبایی از
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را برایم نقل کرد:
« چشمان همه مردم در روز قیامت گریان است مگر چشمان چهار گروه، چشمی که از خوف خداوند گریسته باشد، و چشمی که در جهاد در راه خدا از بین رفته باشد، و چشمی که از دیدن مناظر حرام فرو افتد، و چشمی که شب را با عبادت خداوند و سجده برای او بیدار باشد، که خداوند در نزد ملائکه به او مباهات می کند و به آنان می گوید: بنده مرا بنگرید که چگونه قلب وروح او در نزد من، و بدنش در طاعت من است، در حالی که بستر خواب را ترک کرده و به جهت ترس از عذاب من و اشتیاق به رحمت من، مرا می خواند. بدانید که من او را مشمول مغفرت خود قرار دادم».
منابع:
- بحارالانوار، ج 46، ص 99 به نقل از کشف الغمه
مراجعه شود به:
