« عبدالله بن علی علیه السلام » هشت سال بعد از برادرش،
حضرت ابوالفضل ولادت یافت و شش ساله بود که پدرش به شهادت رسید. مادرش
ام البنین بود.
عبدالله شانزده سال با برادرش،
امام مجتبی علیه السلام و بیست و پنج سال با
امام حسین علیه السلام زندگی کرد و سرانجام در
کربلا به شهادت رسید.
مورخین درباره شهادتش نوشته اند:
روز عاشورا هنگامی که اصحاب امام حسین علیه السلام و گروهی از خاندانش به شهادت رسیدند، عباس علیه السلام، برادرانش را به ترتیب سن فرا خواند و به آنان گفت:« به میدان بتازید.» و نخستین کسی را که برای مبارزه با سپاه
عمر سعد فرا خواند، عبدالله بود.
عباس به وی فرمود:« ای برادر! اول تو به میدان برو که فرزندی نداری (که غم فرزند بخوری). می‌خواهم تو را، در راه خدا، کشته ببینم و در شهادت تو شکیبایی بورزم.»
عبدالله به میدان رفت، رجز خواند و شمشیر زد تا اینکه مردی به نام « هانی بن ثبیت » به او حمله کرد و با شمشیر ضربه ای بر سر او وارد کرد و او را به شهادت رساند.
منابع:
مراجعه شود به:
