هنگامی که معاویه در سال 60 هجری در نیمه ماه رجب از دنیا رفت و یزید به خلافت رسید نامه ای به ولید بن عتبه فرزند ابوسفیان که از طرف معاویه فرماندار مدینه بود نوشت که بدون درنگ از حسین علیه السلام بیعت بگیرد و به هیچ وجه به او مهلت ندهد.

ولید شبانه کسی را نزد حسین (علیه السلام) فرستاد و او را خواست. امام از مرگ معاویه آگاه شد و به گروهی از نزدیکان فرمان داد تا سلاحهای خویش را بردارند. آن گاه به ایشان فرمود: ولید مرا احضار کرده و من نگرانم که مرا به کاری مجبور کند که نتوانم آن را بپذیرم، و از شر ولید نیز ایمن نمی توان بود. شما همراه من باشید؛ و بر در خانه بنشینید. اگر صدای مرا شنیدید، وارد شوید تا از من دفاع کنید.

آن گاه نزد ولید رفت. مروان بن حکم نیز نزد او بود. ولید خبر مرگ معاویه را به امام داد و امام فرمود: « انالله و انا الیه راجعون.» آن گاه نامه یزید و فرمانی را که برای بیعت گرفتن از امام فرستاده بود، خواند.

امام فرمود: گمان ندارم تو قانع باشی که من پنهانی با یزید بیعت کنم بلکه آشکارا بیعت کنم تا مردم بدانند .
ولید گفت: آری چنین است.

امام فرمود: پس صبر کن تا بامداد شود. ولید گفت: باشد، بازگرد تا با گروهی از مردم برای بیعت نزد ما بیایی.
مروان به او گفت: به خدا اگر حسین اینک از تو جدا شود و بیعت نکند، دیگر هرگز به او دست نخواهی یافت تا میان تو و او کشتار بسیاری بشود. او را نگهدار تا یا بیعت کند یا گردنش را بزنی.

حسین علیه السلام از جا جست و به او فرمود: ای پسر زرقاء (زن کبود چشم) تو مرا می کشی یا او؟ به خدا دروغ گفتی و نابجا سخن گفتی.
این سخن را گفت و از خانه بیرون رفت و با نزدیکان خود به راه افتاد و به منزل خویش به راه افتاد.

منابع:

• ارشاد مفید، ج 2، ص 30.

مراجعه شود به:

• دستور یزید برای بیعت مخالفین