عمر بن خطّاب می‌گفت:
روزی پس از نماز جماعت ظهر در خدمت
رسول خدا صلی الله علیه و آله بودیم. پیامبر در حالی که چون ماه شب چهارده به محرابش تکیه داده بود و اصحابش گردش حلقه زده بودند، نظری طولانی به آسمان و سپس به زمین افکند، آن گاه به دشت و کوه نگریست و فرمود:« ای مسلمانان! به سخنانم گوش فرا دهید. بدانید که در
جهنم، وادی‌ای (بیابانی) است به نام سباع (درندگان) که در آن چاهی است و در آن چاه ماری است. جهنم ازشدت عذاب وآتش آن بیابان به خداوند شکایت می‌کند، و بیابان از چاه و چاه از آن مار، و این شکایت‌ها روزی هفتاد بار تکرار می‌شود.»
اصحاب از پیامبر پرسیدند:«ای رسول خدا، این عذاب سنگین که جهنم و وادی و چاه از آن شکایت می‌کنند، عذاب چه کسی است؟»
فرمود:«این عذاب کسی است که روز قیامت ببینند پایبند و معتقد به ولایت
علی بن ابی طالب نبوده است.»
البته این عذاب مربوط به کسانی است که حقانیت وبرتری امیرالمؤمنین علیه السلام را نزد خدا وپیامبر دریافته اند و با این حال از پذیرش ولایت آن حضرت سر باز میزنند که نتیجه اش دوری از خداوند و رحمت اوست که همان آتش وعذاب باشد.
منابع:
- بحارالانوار، ج 39، ص 250، حدیث 14 ----------- روضه، فضایل
مراجعه شود به:
