عبدالله ابی ربیعه مخزومی قرشی از طایفه بنی مخزوم
قریش بود؛ مردی زیبارو و نیرومند که از اشراف قریش در دوران جاهلیت به شمار میرفت. وی پدر عمر بن عبدالله بن ابی ربیعه، شاعر مشهور عرب، برادر عیاش بن ابی ربیعه، صحابی نامدار پیامبر و برادر مادری
ابوجهل بوده است.
نام وی در جاهلیت، بحیرا بود؛ ولی پس از اسلام، پیامبر وی را «عبدالله» نام نهاد.
عبدالله بن ابی ربیعه و
حارث بن هشام به هنگام
فتح مکه به خانه
ام هانی پناهنده شدند.
علی بن ابی طالب علیه السلام خواست آن دو مشرک را بکشد اما
ام هانی او را از این عمل باز داشت و نزد رسول خدا رفت. پیامبر نیز به کسانی که به ام هانی پناهنده شده بودند، امان داد. عبدالله بن ابی ربیعه نیز در همان روز فتح مکه اسلام آورد.
در سال پنجم بعثت، عبدالله بن ابی ربیعه به همراه
عمرو عاص از سوی قریش نزد
نجاشی، پادشاه
حبشه، رفت تا مسلمانان مهاجر را از حبشه به
مکه بازگردانند؛ ولی آن دو در این راه توفیقی دست نیافتند.
عبدالله از سوی رسول خدا به حکمرانی «جند» (منطقه ای در
یمن ) منصوب شد و در عصر خلفا نیز در همین پست باقی ماند. از زمان حکومت
عمر، علاوه بر جند، حکومت صنعاء نیز به وی سپرده شد.
عبدالله بن ابی ربیعه به هنگام محاصره
عثمان، از یمن راهی مدینه بود که در نزدیکی مکه از مرکب بر زمین افتاد و در گذشت.
منابع:
اسدالغابه، ج 3، ص 232، الاصابه، ج 2، ص 305/ الطبقات، ج 5، ص 444.