یکی از موارد برجسته امریکایی از این نظر، شرکت مبل سازی
هرمان میلر بود. هنگامی که
دی . جی . دپری آن را در سال 1923 خریداری کرد یکی از
کارخانه های معمولی شهر گراند راپیدز بود که وسایل اتاق خواب را با تزییناتی به سبک های معمول که خریداران عمده سفارش می دادند، تولید می کرد. دپری پس از دیدن نمایشگاهی از مبل های فرانسوی به طرح های جدید علاقه مند شد؛ اما با توجه به شرایط اقتصادی آن زمان ، نوآوری کاری مخاطره آمیز بود. در حدود سال 1929 وی
گیلبرت رود را ملاقات کرد و او برای شرکت مبل هایی با اشکال بسیار ساده طراحی کرد که کاملاً با سنت شهر گراندراپیدز در تضاد بود؛ دپری استدلال کرد که او فقط مبل نمی فروشد بلکه شیوه ای ساده تر و منزه تر از زندگی ارائه می دهد. خوشبختانه، محصولات جدید برای دپری از نظر تجاری و اخلاقی موفقیت بزرگی به همراه داشت و شرکت به دلیل کیفیت طرح های جدیدش مشهور شد.
پس از مرگ رود در سال 1944،
جرج نلسون که در رشته معماری تحصیل کرده اما در طراحی مبل شهرتی کسب کرده بود ، به جای وی انتخاب شد. طرح « دیوار قفسه» Storagewall او که در سال 1945 برای مقله ای درنشریه تایم - لایف Time - Life تهیه شده بود شدیداً مورد توجه قرار گرفت. این طرح در واقع یک دیوار داخلی
مدولار و مشبک با قفسه های تغییر پذیر بود که هم به عنوان پارتیشن (دیواره) و هم به عنوان قفسه طراحی شده بود . بعدها شرکت میلر با تولید مجموعه ای از نیمکتها و قفسه های مدولار و وسایلی با تغییرپذیری بسیار زیاد برای ادارات، این ایده را گسترش داد.
کارنلسون عالی بود، اما تحت الشعاع کار یکی از دوستانش به نام
چارلز ایمز قرار گرفت که خود نلسون، دپری را برای استخدامش متقاعد کرده بود. ایمز محصولات فراوانی را برای شرکت های مختلف طراحی کرد، اما با طراحی یک مجموعه صندلی برای میلر، یکی از برجسته ترین طراحان قرن شناخته شد.
ایمز پیش از انتصابش در سال 1946 به همراه همسرش ری کارگاهی در
لس آنجلس تاسیس کرده بود و در آنجا تحقیقات چشمگیری در مورد ساختارها و مواد انجام دادند. وی سالهای بسیاری با تخته سه لایی کار کرد تا صندلی یکپارچه بسازد. سپس با استفاده از قطعات جداگانه که خیلی آسان تر تولید می شدند این کار را انجام داد. وی بعدها توجهش را به فولاد پرس شده،
آلومینیوم ریخته گری ، پلاستیک های مستحکم
فایبرگلاس ، سیم های نازک و مفتول های فولادی معطوف ساخت. آنچه تمام آثار او را اینقدر با اهمیت می ساخت، این بود که نتایج کارش کاملاً منحصر به فرد بود، با این حال دقیقاً در محدوده فرایند تولید قرار داشت. کارهای او فراوانند، اما سه مثال کافی است تا گوناگونی آنها را دریابیم.
او در سال 1946 اولین مدل خود را برای میلر طراحی کرد. این مدل یک صندلی غذاخوری بود که ثمره تجارب اولیه اش با تخته سه لایی محسوب می شد. نشیمنگاه و پشتی صندلی با انحنایی خفیف قالبگیری شده بودند تا تکیه گاه راحتی ایجاد کنند ؛ آنها را روی چهارچوبی از میله فولادی با روکش کروم که بی نهایت ساده بود قرار داده بودند و میله ها به ضربه گیرهای لاستیکی متصل بودند. تمام قسمت ها واتصالات دقیقاً به هم وصل شده بود و همین به صندلی قدرت و استحکامی می بخشید که اصلاً از ظاهر ظریفش پیدا نبود.
ایمز با تجربه بعدیش در قالبگیری
پولیستر، مجدداً به تولید صندلی یکپارچه روی آورد. طرح او برای صندلی هایی که روی هم جمع می شدند( 1955) نتیجة نهایی مدل های زیادی بود و آنقدر از این طرح تقلید کردند که به رایج ترین صندلی مدرن و ارزان قیمت تبدیل شد.
از جمله صندلی های گرانقیمت ، صندلی راحتی سال 1958 بود که در آن از نوارهای
آلومینیم ریخته گری شده تحت فشار استفاده شده بود. این نوارها اسکلت صندلی را که زاویه ای خفیف داشت و نمای نیم رخ آن بسیار ظریف بود، تشکیل می داد. پوشش پارچه ای و لایه اسفنجی داخلی در فواصل معین به هم متصل شده بود تا تحمل فشار بدن در حالت لمیدن را داشته باشد؛ این عمل طرحی از نوارهای افقی ایجاد کرده بود.
کارگاه ایمز از لحاظی مظهر تمام عیار تصور
گروپیوس بود که کارگاه هنرمند را آزمایشگاهی صنعتی می شمرد، هر چند برای ایمز تکنولوژی به هیچ وجه انتزاعی نبود، بلکه واقعیتی بود که پس از سالها کار منظم و پر زحمت به دست آمده بود، تا حدی که به تصورات او امکان جولان کامل می داد. احترام و همکاری متقابلی که بین ایمز و هیات مدیره و کارگران میلر ایجاد شده بود در قادر ساختن او به تولید این همه آثار، با کیفیت عالی، عامل بسیار مهمی بود. با طراحی های او و طرح های جرج نلسون و چند طراح برجسته دیگر مانند رابرت پروبست شرکت به چنان شهرتی دست یافت که کمتر شرکتی می توانست با آن رقابت کند.
