سیمای پیامبر

چون گفتار و کردار رسول متبع، سرمشق زندگی گروندگانش بوده است، بی شک حد واقعی خصال و گفتار او را ترسیم می کرده اند تا لوحه عمل خویش قرار دهند. در محمدصلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم شمایل زیبایی و محبت و سجایای عاطفت و محبت جمع بود و چنان بود که دوستداران و وصف کنندگانش می پسندیدند و چه مناسب و بجا بود که برگزیده و مختار نامیده شود. وقتی بیننده به او نظر می کرد، مردی می دید با رنگی صاف و روشن، با سری بزرگ، با پیشانی گشاده، با مویی بی تاب و ابروانی کشیده و باریک که به هنگام غضب بین آن عرق می نشست، سیاه چشم با بن مژگانهایی شبرنگ، گویی سرمه کشیده، وسط بینی اندک برآمده، گونه هایی از موی پوشیده، محاسن بسیار، گردن متناسب، دهان گوشه دار، سینه گشاده، چهارشانه، بازوانی دراز و کف دست گشاده و وسیع و مفاصلی درشت، با دست و پایی نه دراز و نه کوتاه، با قامتی معتدل یا از حد اعتدال کمی بالا میانه تر، با اندام و خلقی متناسب، نه فربه و نه لاغر. چنان راه می رفت که گویی از کوه به زیر می آید یا از بلندی سرازیر می شود. با صلابت و جد پای از زمین بر می داشت. با تمام بدن، چابک و چالاک راه می رفت با تمام بدن برمی گشت و هنگامی که اشاره می کرد، با تمام دست اشارت می نمود نه با انگشت تنها. به هنگام سخن غالباً سر را حرکت می داد و در اثنای کلام، دندان به لب می گذاشت. رخساره تابناک داشت و زمانی که چیزی را خوش نمی داشت از جبهه تابناکش هویدا می شد و چون از چیزی خوشنود می گشت از پیشانی بلندش چین برچیده می شد و خوشنودی اش آشکار می گشت. چابکی و حیا را با قوت و بردباری جمع کرده بود. با مردان زورمند کشتی می گرفت. کسی را که دوست می داشت با او به تفریح مسابقه دو می داد . از علاقه و مهری که با همه افراد داشت سجیه انس و الفتش با مردم نمودار می شد. چنان نرم دل بود که با هر بیمار و هر ناتوان شفقت و ملایمت می کرد و با هر صاحب درک و هوش مانوس می شد. رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم از خنده خودداری نمی کرد. علاقه محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم به لطیفه گویی و خوش طبعی، با آن همه کار بزرگ اجتماعی، مقیاسی است که آن روح بزرگ و شخصیت برگزیده را تا حدی نشان می دهد. محمدصلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم هم چنان که از مزاح شاد می شد خود نیز مزاح می کرد.