سلطان حسین ایلکانی

«784 776ق/ 1382 1374م»

بعد از وفات معزالدین اولیس، پسرش سلطان حسین به فرمانروایی رسید. اما دوران حکومت او هشت سالی طول نکشید. امارت سلطان حسین با توسعه طلبی‏های ترکمانان قراقویونلو در نواحی ارمنستان و اران مواجه شد و او سرکرده آنها را که قرا محمد نام داشت و در عهد پدرش جزء متحدان خاندان جلایر محسوب می‏شد به اظهار اطاعت وا داشت (777ق / 1375 م)، اما خود در تبریز به عیاشی و خوشباشی مشغول شد و از توجه به حفظ امنیت و عدالت چنان غافل ماند که اهل تبریز، شاه شجاع آل مظفر، پادشاه فارس را بر ضد وی به تسخیر تبریز تشویق کردند. شاه شجاع لشکر به تبریز آورد و سلطان حسین پا به فرار گذاشت. تبریز به دست نیروهایی فارس افتاد. اما در این هنگام به خاطر خبرهایی که از اغتشاشات و نا آرامی‏های فارس به شاه شجاع رسید، وی آذربایجان را ترک و به فارس بازگشت. با خروج نیروهای فارس، سلطان حسین بار دیگر به آذربایجان و تختگاهش تبریز بازگشت (777 ق / 1375 م).

سال دیگر با توطئه و مخالفت امیران ناراضی مواجه شد و به کمک عادل آقا، حاکم سلطانیه ، امیران شورشی را قسمت عقوبت کرد () 778 ق/ 1376 م() در همین ایام، در بغداد برادرش علی ایلکانی، بر وی شورش کرد و بین آنها چندین بار جنگ روی داد. در این بین ، برادر دیگرش احمد، از جانب اران و مغان به تبریز حمله آورد و سلطان حسین را اسیر و در 784 ق/ 1382 م او را به قتل آورد و به جای او به امارت نشست.